PromitheasRadio.gr - promitheas Web TV . ΣΤΑΘΜΟI ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΕΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ : ΑΡΘΡΟ 120

Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που Δικαιούνται και Υποχρεούνται να Αντιστέκονται με κάθε μέσο Εναντίον Οποιουδήποτε Επιχειρεί να το Καταλύσει με τη Βία.

GREEK SHIPOWNERS:DO THEY BENEFIT GREECE?

How Greek shipowners talk up their role, and why that costs Athens millions

By tom.bergin@thomsonreuters.com”">Tom Bergin
Filed Nov. 25, 2015, 12:30 p.m. GMT

Greek shipowners say they are too big to tax. But if Athens measured shipping the way others do, the industry would be much smaller.

PIRAEUS, Greece - On the day he took office as Greece’s shipping minister in June 2012, Kostis Moussouroulis received a visit from a 90-year-old shipowner. He still remembers the older man’s words: “Don’t forget, the best minister of shipping and maritime affairs is the minister who is doing nothing for the shipping industry. He is the one who is leaving us alone.”

That’s the way Greek shipowners like it. The magnates who run one of the biggest merchant marine fleets in the world have long argued that if Greece tried to tax them, they would leave - and that their departure would devastate the economy. In recent years, as international institutions repeatedly bailed out Greece, the lenders have also pushed Athens to beef up its tax take. Shipowners have resisted any effort to ditch the tax breaks they enjoy, and no government has dared touch them.

“Shipping is a pillar of the Greek economy,” says the Union of Greek Shipowners, the ocean-going industry’s main association.

Greece’s statistics office says shipping contributes around $9 billion - or 4 percent - of the country’s Gross Domestic Product (GDP). When you include related business, the industry says, the figure jumps to 7.5 percent of GDP, or about $17 billion a year. Deep-sea shipping and related trades employ more than 192,000 people, it says. That’s 4 percent of all Greek workers.

But a Reuters analysis of corporate filings and economic data suggests shipping’s heroic role in Greece’s economy is largely a myth.

That’s because Greek shipowners include in their statistics billions of dollars which never actually enter the Greek economy. If Greece counted only payments to Greek companies and individuals – as other countries do – the deep-sea shipping industry’s contribution would be equivalent to around 1 percent of GDP.

For Greece, the cost of the tax breaks granted to shipowners runs into hundreds of millions of euros. Though that is small compared with the country’s debt, plenty of other citizens have had to tighten their belts. The country has cut jobless benefits by one-fifth, and health spending by a tenth, between 2009 and 2012 in exchange for bailouts from the European Union and International Monetary Fund. The nation’s farmers have seen their tax breaks axed and Greece has raised taxes on high earners. Shipping magnates, on the other hand, have their exemptions written into the constitution.

The shipowners “are powerful in that they … get the media to write what they want,” said economist and former finance minister George Papaconstantinou. “And immediately when you start touching them you start to hear: ‘We are 7 percent of the economy we bring 17 billion every year, 200,000 jobs’ … That’s not the case.”

Syriza, the governing party of Prime Minister Alexis Tsipras, initially promised to end the industry’s generous tax allowances. Shipping Minister Thodoris Dritsas concedes the way Greece measures its shipping industry is not effective. He said the government is reviewing the tax system and expects to publish details next year.

But while he said changes for shipping are possible, the government is reluctant to advocate anything that would damage shipping groups.

“What is very important for us is maintaining the competitiveness of Greek shipping,” he told Reuters in his office across Piraeus harbour from dozens of tree-shaded ship management offices. The ministry has a dilapidated air: Paint peels off the walls and staff ferry documents in supermarket shopping trolleys.

DOUBTS: Former Finance Minister George Papaconstantinou says he has long wondered if shipping is as big as the industry claims. REUTERS/Jonathan Ernst

“What is very important for us is maintaining the competitiveness of Greek shipping.”
Thodoris Dritsas, Shipping Minister

The Union of Greek Shipowners declined to comment on the Reuters analysis, but said any suggestion it used political or media influence to perpetuate inaccuracies about its economic contribution was “a completely false allegation.” It used official data and analysis by respected bodies, it said. “The Greek shipping community stands on its stellar track record as the global success story of Greece.”

The industry says government tax revenues from Greek shipping have increased more than eightfold since the outbreak of the economic crisis. It said this was due to a number of factors including the fact that in 2013, the industry volunteered to pay 420 million euros in extra taxes over several years.

Greece’s central bank and its statistics office ELSTAT, which publish official data on the economy and the industry, said they follow international rules on counting the economy. Both declined to comment on Reuters analysis. The Ministry of Finance did not respond to requests for comment.

MARITIME NATION

A nation of more than 1,000 islands, Greece’s history and culture has been intertwined with the sea since the Battle of Salamis against the Persians in 480 BC, when the Greeks trapped the invading fleet in a narrow strait.

The modern industry grew up in the 19th century. Trading families bought vessels to transport goods between the Black Sea and northern Europe. Over time, they began to provide freight for others. Greeks now operate some of the world’s biggest tankers and bulk carriers.

Three things helped: Greece’s location at the crossroads of Europe, Asia and Africa; a cosmopolitan outlook; and low taxes.

Even in those early days, though, the industry’s international nature sparked doubts about how much money it generated for Greece.

In 1933, Emmanouil Tsouderos, then the Bank of Greece’s governor and later a prime minister, published a report which found that shipping was the country’s biggest source of foreign exchange. The industry brought in 5.9 million pounds sterling equivalent (roughly $450 million in today’s money), around 20 percent more than tourism, he said.

But in his report, the central banker added that not all this money could be counted as a contribution to the economy. So many of the industry’s expenses – fuel, port fees, labour and repairs – were incurred overseas that Greece would never see all the cash. Tsouderos decided that only about a third of the shipping money remained in the country.

Today, Bank of Greece statistics show, shipping receipts are worth some $15 billion a year. That is equivalent to almost 7 percent of GDP, and just behind the $18 billion brought in by tourism.

But unlike Tsouderos, the Bank does not specify how much of this stays in Greece.

Some in the industry still say shipping counts for more than tourism.

“It’s not like tourist money,” said John Coustas, Chief Executive of Danaos Shipping, one of the largest Greek shipping groups. The problem with the tourism industry, he said, is that Greece has to import goods to supply tourists’ needs. “In shipping this is a pure contribution,” he said, sitting in his wood-panelled office overlooking Piraeus port, surrounded by oil paintings of 19th-century shipping scenes.

TOO BIG TO TAX

Greek shipowners have long argued that their industry is too special to tax. After the Second World War, when the cash-strapped government wanted to introduce a levy on shipping companies, owners responded by moving their vessels to companies in tax havens such as Panama.

To keep them sweet, the government in 1953 enshrined tax breaks for shipowners in the constitution. Greece started to allow shipping companies to pay a nominal fee, known as a tonnage tax, instead of a tax on profits. The tax varied widely and was sometimes as low as $1 for each “taxable ton” of a ship’s weight. Shipowners were exempted from tax on their incomes.

This brought some shipping operations back, but the companies which owned the fleet remained registered in Liberia, Marshall Islands and Panama, according to documents, government officials and industry executives. Shipowners wanted to keep their assets safe from volatile local politics.

COMPETITION: CEO of Danaos Shipping, John Coustas, says shipping’s economic contribution is more “pure” than tourism’s. REUTERS/Michalis Karagiannis

“There are people in Greece who think these people should pay taxes.”
Gikas Hardouvelis, former finance minister

Today, instead of Greek-based ships manned by Greek sailors, shipping in Greece is mainly made up of small management offices in Piraeus that collect freight fees on behalf of their tax-haven registered parents. The management firms oversee the movements and maintenance of the ships, which rarely if ever visit Greece. In return, the management firms receive a small share of the shipping fees.

It’s not clear how many jobs the industry generates. In 2012, ELSTAT said 5,100 Greeks were employed on Greek-flagged deep sea vessels. Industry-backed studies add about 6,000 Greek sailors on foreign-flagged ships, and around 15,000 jobs onshore. On top of that, they assume the industry generates over 100,000 more jobs indirectly.

Companies and government officials say the Greek-run fleet – like most – mainly employs sailors from developing countries.

The dividends paid by many Greek shipping firms also often stay offshore. The country does not count actual dividends paid, but filings by firms which do disclose their dividends suggest the total paid both on and offshore could be over $1 billion a year.

Shipowners, too, often live outside Greece. More than half the shareholders in big Greek shipping companies are based elsewhere, including famous magnates such as George Economou, who lives in Monaco, and John Angelikousis, who lives in London. Other big names such as Philip Niarchos and Spiro Latsis live in Switzerland, filings in the UK and Switzerland show. They declined to comment on their residence.

Such a globalised structure is common enough around the world. Less common is the way Greece counts this business.

DROP IN THE OCEAN

Countries like Britain and Norway only consider the fees made by shipping companies that are registered on their territories.

They do this partly to reflect economic reality, but also because statistical bodies can’t reliably count money paid or people employed by firms in tax havens, said Robin Lynch, who used to measure GDP at Britain’s Office for National Statistics.

Norway’s statistical service takes that a step further. One measure of GDP it produces strips out Norwegian-registered shipping companies completely. Sabina Du Rietz, a GDP expert at the Norwegian School of Economics, said this is deemed a better measure of the economy, because the shipping industry employs mainly non-residents and has “negligible effect on domestic demand.”

Greece’s statistical agency ELSTAT, on the other hand, counts the whole industry as if it were based in Greece. It includes in its national accounts the full freight fees that are collected by shipping companies registered in tax havens. This means it counts wages paid to non-Greek seamen and dividends paid to non-Greek shareholders.

If Greece counted only fees paid to Greece-based management companies, the industry would be much smaller.

A total of 17 of the largest Greek shipping companies, with a combined turnover of $2.5 billion, published their fee income for 2013. They paid $123 million in management fees to their Greek offices that year, the accounts show. Some of these management firms had branches outside Greece, so not even all of this modest amount stayed in the country.

Assuming management fees across the industry run at a similar level, the total direct onshore impact of shipping groups would be around $700 million that year, Reuters calculations show. Adjusting for costs, the direct contribution to GDP would be around $500 million, compared to the $9 billion or so recorded by ELSTAT.

Including payments to suppliers, sailors and dividends, the contribution to the economy would be around $2 billion. That’s just over a tenth of the figure cited by the industry.

The Reuters estimates are based on a sample of companies which generate about a fifth of shipping export earnings. They may not be representative, although accountants and industry executives say all shipping companies have similar structures and face similar costs.

Nadim Ahmad, head of trade statistics at the Organisation for Economic Co-operation and Development, said Greece is entitled to count the shipping sector as it does. But capturing so much activity outside the economy means the result can be misleading, he said. “Is it right to say: ‘This GDP is generated in this country, ergo it necessarily follows that this is the benefit that accrues to this economy’? It’s obvious the answer is no.”

PR OFFENSIVE

Despite this, Greek shipping owners have managed to convince a succession of governments that they deserve special treatment.

After the fall of the military junta, which ruled from 1967 to 1974, shipowners worried they might lose their tax exemption and mounted a public relations offensive, according to a study by Ilias Bissias, a lecturer at the ALBA Graduate Business School in Athens who has worked in communications at shipping groups. Normally secretive, shipowners began to give press interviews "to bond with the general public," Bissias wrote. And they invested in media groups, which some politicians say they use as a platform to highlight the industry's contribution.

Greece’s leaders don’t question the industry’s importance, said Yannos Papantoniou, who was finance minister from 1996 to 2001. “For us, shipping is a desperately needed source of foreign income, which addresses the country’s fundamental weakness which is the lack of foreign exchange,” he said.

Gikas Hardouvelis, who was finance minister until January this year, said the importance of the sector gives it political power. “There are people in Greece who think these people should pay taxes. People in the ministry, they were gung-ho to grab them. I tend to be more liberal because I understand that these people have options,” he said.

Papaconstantinou, the former finance minister who said he doubted the importance of shipping to the economy, is one politician who wants change. He told Reuters the government should commission an independent report to estimate the real contribution of the sector. But he said the industry would resist.

“It’s not by accident that you do not have an authoritative independent study of this,” he said.

hΠΑ:ΕΤΣΙ ΕΘΕΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Στο φως της δημοσιότητας έρχεται απόρρητο τηλεγράφημα "σοκ και δέος" που δημοσιεύουν τα Wikileaks και αφορούν τα αιτήματα των ΗΠΑ προς την Ελλάδα. Η Ουάσινγκτον ζητούσε από την Αθήνα να δώσει "γη και ύδωρ" στην Τουρκία ενώ αξιοσημείωτο είναι πως πολλά από αυτά δυστυχώς βλέπουμε να έχουν υλοποιηθεί πχ ανταλλάγματα στη Θράκη.

Είναι φανερό πως οι ΗΠΑ αργά και σταθερά ωθούσαν την Ελλάδα προς τoν πλήρη έλεγχο της Αγκυρας ικανοποιώντας σταδιακά ένα - ένα τα πάγια αιτήματα των Τούρκων.

Φυσικά πρόκειται για την πάγια αμερικανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, κάτι που πρόκειται να δούμε ξανά μόλις ολοκληρωθεί η συμφωνία

"πακέτο" μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ "βαφτίζουν" αυτά που θα διαβάσετε ως "ΜΟΕ" που το κόστος ..."πληρώνει" μόνο η Ελλάδα. Επί της ουσίας πρόκειται για "παράδοση άνευ όρων" στις ορέξεις της Αγκυρας!

Στο τηλεγράφημα του από την Αθήνα προς το Στειτ Ντιπάρτμεντ και κοινοποίηση στην Πρεσβεία στην Άγκυρα και στην Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στο ΝΑΤΟ, ο τότε πρεσβευτής Ντάνιελ Σπέκχαρντ προτείνει τα εξής:

Το τηλεγράφημα έχει ημερομηνία 17 Ιουλίου 2009 έχει τίτλο «Θέματα Αιγαίου:

Σκέψεις για ΜΟΕ, προετοιμασία τουρκικής διοίκησης στο CAOC»:

«ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ 17 Ιουλίου 2009, (001265)

Από: Πρεσβεία Αθήνας

Προς RUEHC/SECSTATE WASHDC

INFO RUEHAC /AMEMBASSY ANKARA

RUEHNO/USMISSION USNATO

RUEHTH/AMEMBASSY ATHENS

«Θέματα Αιγαίου: Σκέψεις για ΜΟΕ, προετοιμασία τουρκικής διοίκησης στο CAOC»

«Η Πρεσβεία στην Αθήνα καλωσορίζει την δια-υπηρεσιακή επικέντρωση στα ζητήματα του Αιγαίου… Αναγνωρίζουμε ότι θα είναι σημαντικό για την Ελλάδα να συμβάλει στην βελτίωση της ατμόσφαιρας στο Αιγαίο, που μπορεί να μειώσει την ένταση και να δημιουργήσει την ευκαιρία για πιο εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις για την επίλυση των μακροχρόνιων προβλημάτων.

Παρουσιάζουμε τις ακόλουθες σκέψεις για πιθανά ΜΟΕ που θα πρέπει να ενθαρρυνθούν οι Έλληνες να εξετάσουν ως μέρος της συντονισμένης προσπάθειας με την Τουρκία για την μείωση της έντασης.

Θεωρούμε ότι υλοποιώντας αυτές τις προτάσεις μπορεί να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα που θα επιτρέψει στο Ελληνικό και Τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο, ειδικά των Αεροπορικών δυνάμεων, να εμπλακούν σε εποικοδομητικές συνομιλίες για την αεροπορική ασφάλεια αλλά και κυρίως με την προσοχή στραμμένη στην δυνατότητα των δυο κυβερνήσεων να διευθετήσουν τις διαφορές στο Αιγαίο….

Πιθανά Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης:

Τα ακόλουθα πιθανά ΜΟΕ θα πρέπει να ενθαρρυνθούν οι Έλληνες να αποδεχθούν με αντίστοιχες ανταποδοτικές κινήσεις από την Τουρκία για την μείωση της έντασης στο Αιγαίο:

Έμμεσα, αλλά υποβοηθητικά της ατμόσφαιρας:

-Αναγνώριση των εκλεγμένων Μουφτήδων της Θράκης

-Το Υπουργείο Άμυνας να προσφέρει την έκταση που προτείνεται από την κυβέρνηση για το Μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αθήνα.

-Η ελληνική κυβέρνηση να χαρακτηρίζει δημόσια τις υπερπτήσεις ως «ενοχλητικές» και όχι ως «απειλή της κυριαρχίας».

Στρατιωτικά ΜΟΕ

-Να μην στοχοποιούνται ως εχθρικά τα τουρκικά αεροσκάφη που πετούν στο FIR Αθηνών

-Ανταλλαγή επισκέψεων των Αρχηγών ΓΕΑ των δυο χωρών

-Τα ελληνικά μαχητικά να μην πετούν πάνω από τα αποστρατικοποιημένα σύμφωνα με τις Συνθήκες νησιά, με διακριτικά του ΝΑΤΟ…

’Άλλα Στρατιωτικά ΜΟΕ

-Η ελληνική κυβέρνηση να αποφεύγει τον σχεδιασμό νατοϊκών ασκήσεων πάνω από αποστρατιωτικοποιημένα βάσει Συνθηκών ή αμφισβητούμενα νησιά.

-Διατήρηση 3 λεπτών από την αναχαίτιση των τουρκικών μαχητικών για τις υπάρχουσες ROE

-Συμφωνία για πτήσεις αόπλων μαχητικών

-Η Ελληνικη κυβέρνηση να αποφύγει σκληρές αντιδράσεις όπως η ανάπτυξη φρεγατών στα νερά γύρω από το Αγαθονήσι.

-Η ελληνική κυβέρνηση να αποσύρει αθόρυβα κάθε νομικό αίτημα έκδοσης προς την Ιντερπολ για την περίπτωση του πιλότου που κατηγορείται για τον θάνατο σε ατύχημα του Έλληνα πιλότου (σ.σ. εννοεί τον Κώστα Ηλιάκη).

Πηγή:pronews.gr

TOYΡKIA:ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Με την αγορά των f-35A και των S-400 αλλά και την ανάπτυξη και παραγωγή εγχώριων συστημάτων όπως οι βαλλιστικοί πύραυλοι Bora η Τουρκία θα ελέγχει το Αιγαίο.

Αυτό το συμπέρασμα που βγαίνει από άρθρο που δημοσιεύθηκε στο τουρκικό ιστολόγιο Savunmas anayist σχολιάζοντας την αναβάθμιση των ελληνικών f-16 στο επίπεδο V.

Το άρθρο κάνει βέβαια προκαταβολικά την υπόθεση ότι η Τουρκία θα παραλάβει τόσο τα F-35A όσο και τα F-35A, παρουσιάζοντας πως θα διαμορφωθεί η κατάσταση στον αέρα μέσα στα επόμενα 7 χρόνια, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το διάστημα εκείνο θα είναι έτοιμη από κάθε άποψη για μια αναμέτρηση με την Ελλάδα.

Διαβάστε τι αναφέρει ο Τούρκος αναλυτής.

"Όπως είναι γνωστό η Ελλάδα υπέγραψε πρόσφατα μια συμφωνία με τις ΗΠΑ για την αναβάθμιση 85 μαχητικών F-16 στο επίπεδο V.

Αναμφίβολα οι ερωτήσεις είναι πολλές από την εξέλιξη αυτή.

«Τι θα κάνει η Τουρκία απέναντι σε αυτή την εξέλιξη;».

«Η Ελλάδα πήγαινε για το F-35 αλλά η συμφωνία για τα F-16 έδωσε τέλος σε αυτό;».

«Μετά την έλευση των S-400 δεν έχετε να ανησυχείτε σε τίποτα για το Αιγαίο». Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που κάνουν πολλοί.

Καταρχάς ο αριθμός των μαχητικών της Ελληνικής Αεροπορίας είναι πολύ κοντά στον δικό μας. Έχει τονιστεί πολλές φορές ότι τα πιο σύγχρονα αεροσκάφη τους στα χέρια των πιλότων τους είναι σε υψηλότερα στάνταρτ από τα δικά μας.

Θα πρέπει εδώ να πούμε ότι οι Έλληνες πιλότοι δεν εύκολοι στο να τους «δαγκώσεις».

Είναι επίσης σημαντικό για εμάς να μην υποτιμούμε τον αντίπαλο. Ναι η τουρκική Αεροπορία βρίσκεστε σε πολύ υψηλό επίπεδο, τόσο από άποψη υλικού όσο και πιλότων, αλλά δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να υποτιμήσουμε τους αντιπάλους μας.

Αν και η κατάσταση έχει έτσι προς το παρόν σε λίγα χρόνια αυτό θα αλλάξει.

Με τις σταδιακές παραδόσεις των F-35A και των S-400 ενώ η Ελλάδα το μόνο πρόγραμμα που θα έχει σε εξέλιξη θα είναι αυτό των F-16V block 72 (σ.σ. δεν ελίναι ακριβώς έτσι καθώς ο κινητήρας μένει ο ίδιος των 29.000 λιβρών αντί των 32.000 στα καθαρόαιμα block 70/72). .

Αυτό που βλέπουμε από την αναβάθμιση των F-16 είναι τον τρόπο της Ελλάδας να αντιδράσει στη δική μας παραγγελία των f-35. Η οικονομική κρίση της γειτονικής χώρας την απέτρεψε από το να παραγγείλει F-35, και έτσι με την αναβάθμιση θέλησε να σταματήσει την περαιτέρω χειροτέρεψα της ισορροπίας εις βάρος της.

Τι πρόκειται όμως να γίνει σε λίγα χρόνια από σήμερα;

Αρχικά η Ελλάδα και για τα επόμενα 6 με 7 χρόνια θα φέρει τα F-16 block 52+ και Advanced στο επίπεδο block 72. Στη συνέχεια θα φέρει τα 40 F-16 block 50 στο επίπεδο block 52+. (σ.σ. Ο Τούρκος αρθρογράφος κανει την «αισιόδοξη’ πρόβλεψη της αναβάθμισης που υποτίθεται θα γίνει με τα απάρτια που θα αφαιρεθούν από τα block 52+).

Έτσι ένα σύνολο από 125 F-16 θα αναβαθμιστούν. Επιπρόσθετα θα παραλάβουν 70 ελαφρά εξοπλισμένα ελικόπτερα OH-58. Άλλα σχέδια για μελλοντικές προμήθειες δεν έχουν, πέρα από αυτά.

Η Τουρκία θα είναι εκτεθειμένη σε αυτές τις εξελίξεις ενόσω, την ίδια περίοδο θα παραλαμβάνει τα πρώτα 30 F-35A και θα φέρνει σε επιχειρησιακή χρήση τα S-400.

Η Ελλάδα δεν έχει σχέδια απόκτησης εγχώριων προϊόντων όπως η Τουρκία με τα εξοπλισμένα αεροσκάφη Hürkuş, τα Hürjet, τα ελικόπτερα Τ-129 ATTACK-2, τα μεταφορικά T-625, τα ελικόπτερα εφόδου T-70i, τα Α/Α συστήματα Hisar, τα βλήματα αέρος-αέρος Göktuğ, τα βαλλστικά συστήματα κ.α.

Βλέποντας αυτή τη στιγμή τις δυνάμεις των δύο χωρών στην Αεροπορία, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι είναι περίπου ίδιας δυναμικότητας. Αν και η τουρκική Αεροπορία έχει περάσει από σημαντικές δυσκολίες, σε ότι αφορά το ανθρώπινο δυναμικό μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου του 2016, τα προβλήματα αυτά έχουν λυθεί κατά μέρος. Η μεγάλη πρόοδος στα συστήματα UAV έχουν ισοσκελίσει τις απώλειες σε πιλότους.

Εάν όμως τα επόμενα 6 με 7 χρόνια η Τουρκία καταφέρει να λύσει οριστικά τα προβλήματα στο θέμα των πιλότων και στο θέμα της εγχώριας παραγωγής τότε η ισορροπία ανάμεσα στις δύο χώρες θα αλλάξει άρδην υπέρ της Τουρκίας (εάν δεν υπάρξει κάποια παρέμβαση από το εξωτερικό) σε σημείο που δεν θα είναι δυνατό να αποκατασταθεί για την Ελλάδα ποτέ πια.

Πιο απλά μπορούμε να αναφέρουμε τα παρακάτω:

1 ) Μια με δύο πυροβολαρχίες από S-400 τοποθετημένες σε στρατηγικά σημεία στην περιοχή του Αιγαίου θα θέσουν σημαντικότατα προβλήματα και περιορισμούς στη δράση της Ελληνικής Αεροπορίας.

2) Χάρη στα F-35 και τις ικανότητες stealth, το πανίσχυρο ραντάρ, τις δυνατότητες δίκτυοκεντρικού πολέμου, εκμεταλλευόμενα και τις ιδιαίτερες συνθήκες στο Αιγαίο μπορούν να δημιουργήσουν σημαντικά προβλήματα στην Ελλάδα.

3) Η ύπαρξη των ελαφρών επιθετικών αεροσκαφών και ελικοπτέρων Hürkuş, Hürjet και ATAK-2 θα μειώσουν κατά μέρος το έργο των F-16 της τουρκικής Αεροπορίας. .

4) Μετ αΑ/Α συστήματα Hisar και τα S-400 θα περιορίσουμε σημαντικά τις κινήσεις των ελληνικών αεροσκαφών δημιουργώντας άμυνες πολλαπλής διαστρωμάτωσης δημιουργώντας ένα ασφαλές περιβάλλον για τις δικές μας δυνάμεις.

5) Χάρη στα βλήματα Göktuğ που θα τα παράγουμε εγχώρια δε θα έχουμε πρόβλημα στη διαθεσιμότητα βλημάτων σε μια καυτή αναμέτρηση, ενώ οι «αρχαίες» τεχνικές άμυνας της Ελληνικής Αεροπορίας δε θα είναι αποτελεσματικές απέναντι σε αυτά τα βλήματα.

6) Με τα 280 χλμ. εμβέλειας των βαλλιστικών πυραύλων Bora έχουμε την ικανότητα να προσβάλλουμε μερικά από τα σημαντικότερα λιμάνια της Ελλάδας. Παράλληλα μέσα σε αυτά τα 6 με 7 χρόνια η εμβέλεια των πυραύλων θα αυξηθεί και άλλο και νέες εκδόσεις θα αναπτυχθούν. Τέτοιοι πύραυλοι είναι αναγκαίοι για να κτυπήσουν σημεία στην Ελλάδα σε αποστάσεις 600 χλμ. Πηγές πάντως αναφέρουν πως ήδη εργαζόμαστε σε πυραύλους των 800 με 1000 χλμ.

7) Η χώρα μας έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο στα συστήματα UAV. Τόση που είμαστε από τις ελάχιστες στον κόσμο που μπορούν και παράγουν τα δικά τους μη επανδρωμένα συστήματα. Τη στιγμή που UAV τύπου ANKA και Bayraktar αντιπροσωπεύουν μια μεγάλη απειλή για την Ελλάδα, αυτή αναμένεται τα επόμενα 6 με 7 χρόνια να γίνει ακόμη μεγαλύτερη με νέα σχέδια όπως το πρόγραμμα Akıncı.

Η Ελλάδα από την άλλη μεριά θα ασχολείται με την αναβάθμιση των δικών της F-16 και εάν δεν δεχθεί μεγάλη εξωτερική βοήθεια σε όπλα, ή εάν δεν πάρει δραστικά μέτρα, τα δικά μας F-35 και S-400 θα κάνουν σίγουρο ότι η ισορροπία δεν είναι ποτέ πια η ίδια.

Σε αυτή την περίπτωση και χωρίς να επιβραδύνουμε καθόλου τα δικά μας εγχώρια προγράμματα θα πραγματοποιήσουμε κορυφαία πρόοδο. Ως αποτέλεσμα η Ελλάδα δεν θα είναι καν ίδιας στρατιωτικής δυναμικότητας με εμάς."

Πηγή:pronews.gr

ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ;

«Κλαίνε πάνω από το μνήμα» (με «κροκοδείλια δάκρυα», φυσικά) οι Ευρωπαίοι για την Ελλάδα και τον τρόπο που της συμπεριφέρθηκαν και κατέστρεψαν την όποια οικονομία της, αλλά μάλλον είναι πλέον αργά για δάκρυα, έστω «κροκοδείλια».

«H λιτότητα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με τα μνημόνια ήταν υπερβολική και τα δύο πρώτα προγράμματα υποεκτίμησαν το κόστος της προσαρμογής», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Βίτορ Κονστάντσιο σε συνέντευξή του στους Financial Times.

Απαντώντας σε ερώτηση για το αν θεωρεί ότι η λιτότητα ήταν υπερβολική και τα αποτελέσματά της πολύ δραστικά, απάντησε: «Ναι. Και το κύριο παράδειγμα είναι φυσικά η περίπτωση της Ελλάδας.

Κανένας θεσμός, ούτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ούτε η ΕΚΤ ούτε το ΔΝΤ θεώρησαν ποτέ πιθανό - και φυσικά δεν προγραμμάτισαν - μία πτώση 25% του ΑΕΠ της Ελλάδας.

Το πρώτο και τα δεύτερο πρόγραμμα της Ελλάδας σχεδιάσθηκαν με μία πολύ πιο αισιόδοξη άποψη σχετικά με το κόστος της προσαρμογής. Επομένως, το πρόγραμμα προσαρμογής ήταν πράγματι πολύ σκληρό».

Tα αποτελέσμα αυτού του «λάθους», που ακολούθησε το έγκλημα Παπανδρέου για παραχώρηση δημοσιονομικής κυριαρχίας με το πρώτο Μνημόνιο, είναι 20 χαμένα χρόνια για την Ελλάδα.

Να θυμηθούμε το συγκλονιστικό άρθρο της «Ουάσιγκτον Ποστ» του περασμένου Απριλίου για τη νυν κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και για την προοπτική επιστροφής της στα επίπεδα του 2007, το 2028-2030 (με απώλειες άνω των δύο τρισεκατομμυρίων ευρώ σε ΑΕΠ μέχρι τότε):

«Η οικονομική κρίση της Ελλάδας, τελείωσε μόνο αν δεν ζεις εκεί.

Μπορεί η Ελλάδα να μην απειλεί με ντόμινο κατάρρευσης τις υπόλοιπες χώρες, ωστόσο οι κάτοικοι ζουν την χειρότερη κατάρρευση που έχει σημειωθεί σε πλούσια χώρα.

Ολοι οι άλλοι, με άλλα λόγια, μπορεί όλοι να έχουν προχωρήσει γιατί η Ελλάδα δεν απειλεί να ρίξει τα άλλα κομμάτια του ντόμινο της παγκόσμιας οικονομίας, ωστόσο οι κάτοικοί της είναι κολλημένοι ακόμα στη χειρότερη κατάρρευση που έχει σημειωθεί σε πλούσια χώρα

Στην πραγματικότητα, αν οι τελευταίες εκτιμήσεις του ΔΝΤ είναι σωστές, ίσως χρειαστούν τουλάχιστον άλλα 10 χρόνια πριν η Ελλάδα επιστρέψει εκεί που βρισκόταν το 2007. Και αυτό μόνο αν δεν υπάρξει άλλη ύφεση μέχρι τότε. Δύο χαμένες δεκαετίες, λοιπόν, είναι το βέλτιστο σενάριο για την Ελλάδα.

Οι αριθμοί τα λένε όλα. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η οικονομία της Ελλάδας συρρικνώθηκε κατά 26% στο κατά κεφαλήν εισόδημα από τα μέσα του 2007 ως τις αρχές του 2014.

Αυτό, όπως φαίνεται και στους πίνακες την έκανε συγκρίσιμη με τις μεγαλύτερες καταστροφές στην οικονομική ιστορία -ήταν λίγο καλύτερα από ότι στην οικονομική κατάρρευση του 1930 και λίγο χειρότερα από ότι στην οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής το 2000.

Η ελληνική οικονομία έχει αναπτυχθεί μόλις 2,8% (σε όρους προσαρμοσμένους στον πληθυσμό) στα τέσσερα χρόνια αυτού που υποτίθεται ότι είναι ανάκαμψη.

Για να σας δώσουμε μία ιδέα του πόσο απογοητευτικό είναι αυτό, η Αμερική της δεκαετίας του '30 αναπτύχθηκε 30,2% και η Αργεντινή του 2000 αναπτύχθηκε 26,9% τα πρώτα τέσσερα χρόνια μετά την κρίση.

Το αποτέλεσμα ήταν στο ανάλογο σημείο της ανάκαμψης τους οι ΗΠΑ να έχουν σχεδόν επιστρέψει εκεί που βρίσκονταν μετά το κραχ και η Αργεντινή να είναι στην πραγματικότητα 17,1% πλουσιότερη από ό,τι ήταν προ κρίσης. Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι 23,5% φτωχότερη από ό,τι το 2007.

Γιατί ΗΠΑ και Αργεντινή ανέκαμψαν, αλλά η Ελλάδα όχι;

Υπάρχει ένας απλός λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ και η Αργεντινή ανέκαμψαν αλλά η Ελλάδα όχι. Και οι τρεις χώρες, είχαν τα νομίσματά τους, λιγότερο ή περισσότερο, συνδεδεμένα με κάτι άλλο. Οι ΗΠΑ με το χρυσό, η Αργεντινή με το δολάριο, η Ελλάδα με το ευρώ.

Με αυτόν τον τρόπο παραιτήθηκαν από τον έλεγχο των νομισματικών τους πολιτικών. Αυτό σήμαινε ότι δεν μπορούσαν πλέον να τυπώσουν χρήμα όταν οι οικονομίες τους το χρειάζονταν, επειδή έπρεπε πρώτα να ανησυχούν για να κρατήσουν το νόμισμα. Η αξία των νομισμάτων τους και όχι η κατάσταση της οικονομίας τους, τούς υπαγόρευαν τις κινήσεις τους.

Ετσι, αν τα πράγματα πήγαιναν στραβά, αν χρεώνονταν υπερβολικά τα νοικοκυριά, οι εταιρείες ή η κυβέρνηση δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαν να κάνουν για να μετριάσουν τις επιπτώσεις. Τα νομίσματά τους όχι μόνο τους εμπόδισαν να μειώσουν τα επιτόκια όσο χρειαζόταν, αλλά και να ξοδέψουν περισσότερα χρήματα για να αποφύγουν την κατάρρευση

Το μόνο πράγμα που τους έμενε ήταν να μειώσουν μισθούς και να ελπίζουν ότι αυτό θα τους έκανε αρκετά ανταγωνιστικούς για να βγουν από την κρίση.

Το πρόβλημα όμως ήταν ότι τα χρέη των πολιτών τους δεν μειώνονταν, ενώ οι μισθοί τους την ίδια ώρα κόβονταν, οπότε, αυτό που θεωρούνταν καλό για την οικονομία τους κατέληγε ως κάτι πολύ κακό για τον κάθε πολίτη ξεχωριστά.

Ηταν ένας φαύλος κύκλος όπου οι περισσότερες περικοπές αμοιβών οδηγούν σε περισσότερες πτωχεύσεις και οι περισσότερες πτωχεύσεις σε περισσότερες περικοπές αμοιβών

Η μόνη διέξοδος που υπήρχε ήταν να αποσυνδέσει το νόμισμά της έτσι ώστε να δώσει στην οικονομία της τα κίνητρα που χρειαζόταν. Αν κοιτάξετε πίσω δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσετε πότε το έκαναν αυτό οι ΗΠΑ και η Αργεντινή: Όταν ξεκίνησαν η ανάκαμψή τους.

Τι γίνεται όμως με την Ελλάδα; Ακόμη δεν το έχει κάνει.

Και για αυτό η οικονομία της δεν ανέκαμψε, παρόλο που έχει σταματήσει να πέφτει. Είναι κολλημένη κάπου ανάμεσα στην ύφεση και στην ανάκαμψη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις για την Ελλάδα. Είναι αλήθεια ότι πιθανότατα θα ήταν σε καλύτερα κατάσταση σήμερα αν είχε κηρύξει χρεοκοπία και είχε βγει από το ευρώ το 2009.

Ο άμεσος πόνος θα ήταν μεγάλος -η Ελλάδα εισάγει πολλά από τα τρόφιμά της.

Αλλά οι διακοπές στο Αιγαίο θα ήταν τόσο φθηνές που όλοι θα πήγαιναν εκεί και οι εξαγωγείς της χώρας θα γίνονταν σε μια νύχτα τόσο ανταγωνιστικοί, κάτι που θα τους επέτρεπε να επιστρέψουν στην ανάπτυξη πολύ πιο γρήγορα από ότι σήμερα.

Φυσικά αυτό δεν έγινε αυτό τότε ούτε δικαιολογείται να γίνει σήμερα. Και αυτό γιατί η Ελλάδα δεν έχει μια απλή ισοτιμία νομίσματος αλλά είναι σε μια νομισματική ένωση.

Και αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να αντικαταστήσεις ένα νόμισμα από ό,τι να κάνεις υποτίμηση.

Θα έπρεπε να αντικαταστήσει όλα τα χρήματα στις τράπεζες, πράγμα που σημαίνει ότι πιθανότατα θα έκλειναν μέχρι να γίνει αυτό, ενώ εν τω μεταξύ, ο πανικός που θα προκαλούνταν θα προκαλούσε ένα σπιράλ ύφεσης στην οικονομία.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που η Ελλάδα δεν έφυγε από το ευρώ.

Το γεγονός ότι οι πολίτες της ακόμη αντιμετωπίζουν το ευρώ ως τον εγγυητή της οικονομικής επιτυχίας είναι ο άλλος λόγος. Κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει.

Αλλά κάτι δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε με την ανάκαμψη.

Το ΔΝΤ εκτιμά με κάποια αισιοδοξία ότι το 2023 η Ελλάδα θα είναι 12,8% πιο φτωχή από ό,τι ήταν το 2007, γεγονός που σημαίνει ότι θα επιστρέψει στη κατάσταση που ήταν πριν την ύφεση περίπου το 2030 ή κάπου εκεί.

Έφτιαξαν μια έρημο και το αποκαλούν ανάκαμψη».

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δεν υπάρχει, (αλλά ούτε πρόκειται και να υπάρξει), τέτοιο ανάλογο ιστορικό προηγούμενο, οικτρής και παταγώδους αποτυχίας των προγραμμάτων «διάσωσης» μιας χώρας όπως της Ελλάδος που χρεωκόπησε πλήρως και όπου παρά τις πρωτοφανείς θυσίες των Ελλήνων το συνολικό αδιέξοδο παραμένει.

Οι ανεκδιήγητες δηλώσεις του αντιπρόεδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Βίτορ Κονστάντσιο σε συνέντευξή του στους Financial Times ότι Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ και ΔΝΤ έκαναν «λάθος» στην περίπτωση της Ελλάδας και κανείς δεν υπολόγισε μια πτώση της τάξης του25% του ΑΕΠ φυσικά προκαλούν, το συναίσθημα και όχι μόνο του Έλληνα αλλά και κάθε λογικά σκεπτόμενου πολίτη.

Πρόκειται για βιβλικών διαστάσεων τραγωδία που ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει στην ιστορία.

Και δεν είναι μόνο το ΑΕΠ βέβαια που έπεσε θύμα των «λαθών» των δανειστών.

Μετά από 8 χρόνια μνημόνια το χρέος εκτινάχθηκε στο 179,8% του ΑΕΠ από 126,7% που ήταν πριν τη κρίση!

Πόσο μας κόστισε τελικά ο… λάθος υπολογισμός τους;

Συνολικά και όπως έχει υπολογιστεί περί τα 1,5 τρισ. Ευρώ!

350 δισ. ευρώ, χάθηκαν μόνο εξαιτίας της ύφεσης και της κρίσης.

Αν σε αυτά προσθέσουμε τη μείωση της αξίας της ακίνητης περιουσίας, το γκρέμισμα των μετοχών, τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα επιχειρήσεων τότε γίνεται αντιληπτό πως η καταστροφή έχει πάρει πολύ μεγαλύτερες,σχεδόν κολοσσιαίες διαστάσεις και ξεπερνά ακόμα και 1,5 τρισ. ευρώ.

Πιο ειδικά: 700 δισ. ευρώ η αξία των ακινήτων που χάθηκε, 350 δισ. ευρώ ο παραγόμενος πλούτος που καταστράφηκε από τις μνημονιακές πολιτικές, 230 δισ. τα χρέη των πολιτών και των επιχειρήσεων προς τράπεζες, εφορίες, ταμεία, μας κάνουν 1.280 δισ. ευρώ.

Εάν συνυπολογίσουμε τις ζημιές από το "περίφημο" PSI σε πολίτες και ταμεία, από ομόλογα και μετοχές, τη ζημιά σε έσοδα για τα ασφαλιστικά ταμεία από την μετανάστευση 450.000 Ελλήνων στο εξωτερικό και τα 47 δισ. μέτρα που αδίστακτα μας επέβαλλαν, γίνεται καταφανές ότι η καταστροφή των Ελλήνων ξεπερνά το 1,5 τρισ. ευρώ.

Και το κακό είναι πως παρά τα μνημόνια το χρέος όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά από 117% του ΑΕΠ το 2008 έχει εκτοξευθεί στο 179,8% και κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη θα αυξηθεί.

Με άλλα λόγια με θυσίες 1,5 τρισ. καταφέραμε (ή μάλλον κατάφεραν οι πολιτικές της ΕΕ) να εκτινάξουν το Δημόσιο χρέος στο 180% ήτοι κάπου 313 δισ.€.

"Ζαλίζουν" τα δισ.€

Το χειρότερο είναι πως τα δάνεια που πήρε η χώρα απο τους δανειστές δεν διοχετεύτηκαν φυσικά για την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας, αλλά στην πληρωμή των ξένων τραπεζών, κυρίως γερμανικών και γαλλικών.

Δηλαδή μας τα έδιναν πληρώναμε τις τράπεζές τους και εμείς φορτωνόμασταν με επιπλέον χρέος.

Έτσι το 85% όλων των χρημάτων που πήρε η Ελλάδα από τα μνημόνια πήγε σε τόκους, χρεολύσια, και στις ευρωπαϊκές τράπεζες και μόλις το 15% για έξοδα γενικής διακυβέρνησης.

Το 2015 και το 2016 η χώρα μας είχε συνολικά ΑΕΠ ίσο με 370 δισ. ευρώ. Στα χρόνια της μνημονιακής καταστροφής, οι Έλληνες έχασαν 350 δισ. ευρώ.

Η καταστροφή ξεκίνησε από το 2010 όταν εξαιτίας των μέτρων ο συνολικά παραγόμενος πλούτος μειώθηκε κατά 18 δισ.ευρώ από το υψηλότερο σημείο των 245 δισ. ευρώ περίπου.

Ακολούθησε το 2011 όταν η βουτιά έφτασε στα 37 δισ. ευρώ και στη συνέχεια ήρθε το 2012 που θα θυμούνται όλοι της συγκυβέρνησης, όπου η ύφεση ήταν η μεγαλύτερη που γνώρισε η χώρα σε ένα χρόνο με αποτέλεσμα το ΑΕΠ να γκρεμοτσακιστεί χάνοντας 16 δισ. ευρώ σε σύγκριση με το 2009. Το ποσό είναι 54 δισ. ευρώ αν ο υπολογισμός γίνει με το υψηλότερο σημείο.

Το 2013, το 2014, το 2015 και το 2016 οι Έλληνες έχασαν 240 δισ. ευρώ συνολικά. Αν στα προηγούμενα ποσά, δηλαδή τα 350 δισ. ευρώ προσθέσουμε και το κόστος των μέτρων το συνολικό ποσό εξακοντίζεται σε απίστευτο ύψος, σε 400 δισ. ευρώ περίπου.

Πηγή:pronews.gr

Ο ΓΙΑΝΝΟΣ,Ο ΣΗΜΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ

**Γράφει ο Θεόδωρος Κατσανέβας * –**

Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας με συνεχή οκταετή θητεία (1996-2004), κατά τη διάρκεια της οποίας διογκώθηκε η κακοδιαχείριση και διαφθορά και μέσω αυτής προετοιμάστηκε το έδαφος για την ένταξή μας στην κόλαση των ευρωμνημονίων. Επί εποχής Σημίτη, ο βασικότερος θεσμικός του συνεργάτης, στην πραγματικότητα το δεξί του χέρι, μόνιμος επικεφαλής στα κορυφαία υπουργεία Οικονομίας και Άμυνας και προαλειφόμενος για διάδοχός του, ήταν ο προφυλακισμένος σήμερα για κακοδιαχείριση Γιάννος Παπαντωνίου.

Στην εποχή της πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη, η διαφθορά κυλούσε ορμητική στην αυλή και στα περίχωρά του και αυτό του το επεσήμαναν έντιμα στελέχη του κυβερνώντος τότε κόμματος, όπως και εγώ προσωπικά. Σε ιδιωτική συνάντησή μας στο Μέγαρο Μαξίμου το 1998, με την ιδιότητα του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ της Β’ περιφέρειας Αθήνας με 65.000 ψήφους στις εκλογές του 1996, του επισήμανα εμφατικά το πρόβλημα της διαφθοράς και του πρότεινα τη δημιουργία θεσμών και ελέγχων για την πάταξή της.

Έγινε έξαλλος μαζί μου και ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να ωρύεται. «Να πας στον Εισαγγελέα» μου φώναξε κατακόκκινος από οργή. Αντέδρασα και βρεθήκαμε σε διαδικασία σοβαρών αντεγκλήσεων. Τότε μπήκε μέσα η γραμματέας και ο φρουρός του για να μας ηρεμήσουν. Από τότε και μετά αρνήθηκα να έχω οποιαδήποτε προσωπική συνάντηση μαζί του.

 Τις απόψεις μου για τη διαφθορά και τη διαπλοκή, χωρίς αναφορά στην προσωπική μου σύγκρουση με τον πρωθυπουργό, τις παρουσίασα σε συνεδριάσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Στο Mega Channel μου πήρε συνέντευξη ο Δημήτρης Καμπουράκης στην εκπομπή του «Πικρή σοκολάτα» και απολύθηκε αμέσως μετά, με κατάργηση και της εκπομπής του. Συνέντευξή μου στον Ant1 για το ίδιο θέμα, κόπηκε στον αέρα και ο δημοσιογράφος που μου έπαιρνε τη συνέντευξη χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο! Άρθρα μου με θέμα τη διαφθορά, δημοσιεύθηκαν μόνο σε αντιπολιτευόμενες εφημερίδες.

Τα κυβερνητικά «παπαγαλάκια» είχαν πάρει τότε εντολή να γράφουν ότι αυτά τα λέω γιατί ο κ. Σημίτης δεν με έκανε υπουργό. Αστειότητες. Όποιος επιδιώκει πάση θυσία να γίνει υπουργός, δεν λέει τέτοια ενοχλητικά στον αρχηγό του, από τον οποίο εξαρτάται η υπουργοποίησή του. Το βασικό ερώτημα που παραμένει είναι αν ο κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός, γνώριζε και σε ποιο βαθμό για το πάρτι. Αν δεν γνώριζε, του αξίζει βραβείο ανοησίας και όχι μόνο. Αλλά ο κ. Σημίτης μόνο ανόητος δεν είναι.

Το σκάνδαλο και η «ευρωκόλαση»

Ο κύριος «καταλληλότερος», όπως τον αποκαλούσαν οι συστημικοί σφυγμομέτρες της κοινής γνώμης και τα ΜΜΕ που τον υποστήριζαν, είναι σε μεγάλο βαθμό υπόλογος για τη σημερινή καταστροφή της χώρας μας. Με το σκάνδαλο της φούσκας του χρηματιστηρίου οδήγησε σε φτωχοποίηση εκατοντάδες επιχειρηματίες και πολίτες που ακολούθησαν τις σχετικές προτροπές του για τοποθέτηση των οικονομιών τους στην τότε οδό Σοφοκλέους. Η «ισχυρή Ελλάδα» και ο «εκσυγχρονισμός» που προπαγάνδιζε, αποδείχτηκαν στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο, με τον πλέον τραγικό τρόπο.

Προστατευόμενος των Γερμανών και του κατεστημένου, μεθόδευσε χωρίς να προηγηθεί δημοψήφισμα, όπως ορίζει το Σύνταγμα, την ένταξή μας στο ευρώ με τη χρυσή «φιλενάδα» του την Goldman Sachs. Έτσι άνοιξε τις πύλες της κόλασης. Με την ίδια «φιλενάδα» διόγκωσε το χρέος κατά δεκάδες δισ. ευρώ με χρηματιστηριακά κλεπτοκρατικά κόλπα και ειδικότερα με swaps, με τα οποία μας χρέωσε αμέσως με την είσοδό μας με πολλά δισ. πλασματικών χρεών.

Ο κρυψίνους, απόμακρος, “εκσυγχρονιστής” Κώστας Σημίτης, στη διάρκεια της πολύχρονης θητείας του, εγκατέλειψε την ελληνική εγχώρια παραγωγή, συρρίκνωσε τη γεωργία, την κτηνοτροφία και βιομηχανία και δεν χτίστηκε ούτε ένα μεγάλο εργοστάσιο. Ευνόησε σκανδαλωδώς τους εισαγωγείς, πενταπλασίασε το κόστος των δημόσιων έργων, παραφούσκωσε το δημόσιο και τους Δήμους με μαζικούς διορισμούς αέργων υπαλλήλων, τίναξε στον αέρα το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης με τη γιγάντωση ιδιωτικών κυκλωμάτων.

Δυναμίτισε την κοινωνική ασφάλιση με την παραχώρηση υπέρμετρων δικαιωμάτων σε ομάδες πίεσης, όπως η μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στους εκατοντάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς του δημοσίου από τα 60 στα 58 χρόνια, καθώς και στους στρατιωτικούς, στους οποίους έδινε και επιπλέον βαθμούς κατά την αποστράτευσή τους. Διόγκωσε τον παρασιτισμό, χάιδεψε επιχειρηματίες-παράσιτα, μεσάζοντες-κομπραδόρους και αργυρώνητους δημοσιογράφους, προώθησε τη διαπλοκή την υπόγεια συναλλαγή, με έμφαση στα δημόσια έργα, τα ΜΜΕ και τον αθλητισμό. Πλούσιος ο ίδιος, με σπίτια και βίλες, έκανε τους πλούσιους πλουσιότερους και προοπτικά τους φτωχούς φτωχότερους.

Greek statistics και Seamens

Αυτός, ένας υποτίθεται σοσιαλιστής, στήριξε και στηρίχθηκε στην πλουτοκρατία, την οποία ελάχιστα φορολόγησε. Δημιούργησε τα Greek Statistics, υπονόμευσε την οικονομία της χώρας με τη διόγκωση και παράλυση του κράτους, με παραχωρήσεις σε παράκεντρα εξουσίας. Οργάνωσε τους εξοργιστικά πολυέξοδους φαραωνικούς Ολυμπιακούς Αγώνες που στοίχισαν πολύ περισσότερο από αυτούς της Κίνας με πληθυσμό 1,3 δισ. άτομα. Εκεί έγινε ένα μεγάλο πάρτι, αφού όλα σχεδόν τα έργα δόθηκαν την τελευταία στιγμή με τεράστιες υπερκοστολογήσεις. Η παρέμβαση του εισαγγελέα για κακοδιαχείριση στα ολυμπιακά έργα χάθηκε στο διάστημα, αφού το πέπλο προστασίας του κ. Σημίτη έχει πολλούς συνυπόλογους.

Η Siemens με τον φυγόδικο στη Γερμανία Χριστοφοράκο και η Intracom του Σωκράτη Κόκκαλη περίπου μονοπώλησαν τις κρατικές προμήθειες, όπως και ημέτεροι μεγαλοεργολάβοι με επικεφαλής το υπόδικο σήμερα συγκρότημα του κ. Μπόμπολα. Οργίασαν οι μεσάζοντες σε υπερτιμολογήσεις εξοπλιστικών προγραμμάτων και ειδικότερα για παραγγελίες υποβρυχίων που γέρνουν από τη Γερμανία, η οποία ήταν και η προνομιούχα προστάτιδα και φίλη χώρα του τότε πρωθυπουργού.

Ο κ. Σημίτης διόρισε υπουργούς και κρατικούς λειτουργούς, που ακουμπούσαν σε παράκεντρα εξουσίας και διαπλοκής, με κορυφαίο τον αξιότιμο κ. Ιωάννη Στουρνάρα που γονάτισε την Εμπορική Τράπεζα, στην οποία ήταν επικεφαλής. Η πάγια απάντησή του σε καταγγελίες διαφθοράς ήταν το γνωστό μοτίβο «να τα πεις στον εισαγγελέα«. Όταν ο εισαγγελέας του χτύπησε την πόρτα, τον κατήγγειλε ως κινούμενο από πολιτικές σκοπιμότητες.

Το ίδιο έκανε και η κ. Γεννηματά του ΚΙΝΑΛ – όχι του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο κ. Σημίτης φρόντισε να κατεδαφίσει, εκδικούμενος τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σε τελευταία ανακοίνωσή του το ΚΙΝΑΛ, αντιπαρέρχεται τις ευθύνες Σημίτη, με το λογοπαίγνιο ότι η κακοδιαχείριση δεν είναι συλλογική υπόθεση! Επί οκτώ ολόκληρα χρόνια ο κ. Γιάννος Παπαντωνίου έκανε αυτά που έκανε και ο πρωθυπουργός που τον εμπιστευόταν σε κορυφαία πόστα δεν ήξερε τίποτα.

Πολυαγαπημένος του κατεστημένου

Τα υπουργεία Πολιτισμού και Παιδείας ήταν προνομιακά πεδία του συγκροτήματος Λαμπράκη, το Υπουργείο Δημοσίων Έργων του συγκροτήματος Μπόμπολα και οι προμήθειες του ΟΤΕ και άλλων έργων σύγχρονης τεχνολογίας προνόμιο του συγκροτήματος Κόκκαλη. Επέλεξε τους αρεστούς και όχι τους αρίστους, έγινε φίλος με ομάδες συμφερόντων, κομπραδόρους επιχειρηματίες, μεσάζοντες, επίορκους συνδικαλιστές, πλιατσικολόγους εκδότες, αργυρώνητους δημοσιογράφους και κάθε είδους παράσιτα.

Ευνόησε εμμέσως τη διαφθορά και τον παρασιτισμό του κοινωνικού συνόλου, με τον άκοπο πλουτισμό. Έτσι φθάσαμε στο δόγμα Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε«. Καθιέρωσε την ατιμωρησία, σε βαθμό όπου καταδικασμένος δάσκαλος για παιδεραστία, μετά τη λήξη της φυλάκισής του, να επιστρέφει στο σχολείο για να διδάξει! Ο κ. Σημίτης παρέδωσε τον Οτσαλάν, επέτρεψε τα Ίμια να γκριζαριστούν από τους Τούρκους και είπε και ευχαριστώ στους Αμερικανούς. Επί εποχής του, η Ελλάδα πρωτοστάτησε στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, μιας παραδοσιακά φίλης χώρας.

Υπήρξε πολυαγαπημένος του κατεστημένου και των εξωνημένων κονδυλοφόρων που πολλοί ακόμα και σήμερα, αν και λιγότερο από χθες, τον καλομεταχειρίζονται. Ποτέ στην ιστορία της χώρας, πρωθυπουργός της δεν έχει σχεδόν «αγιοποιηθεί» από ΜΜΕ που δανειοδοτήθηκαν εξοργιστικώς προνομιακά. Και όμως, ο λαός δεν τον πολυσυμπάθησε. Έρευνες της κοινής γνώμης για την υστεροφημία τέως πρωθυπουργών τον κατατάσσουν τελευταίο στη σχετική λίστα δημοφιλίας.

Παρ’ όλη τη μαζική επιχείρηση-αγιαστούρα, ο «καθώς πρέπει» κ. Σημίτης θα μείνει στην ιστορία ως ο «αρχιερέας της διαπλοκής», ο κύριος υπόλογος για την είσοδο στην «ευρωκόλαση», η οποία κατέληξε στη γερμανική «νεοκατοχή» μέσω των μνημονίων. Αυτά και πολλά άλλα είναι τα «έργα και αι ημέραι» του κ. Σημίτη, με τον οποίο «ούτε κυβερνήσαμε μαζί ούτε τα φάγαμε μαζί».

Τα λέγαμε και τότε

Μέσα στο ΠΑΣΟΚ όπως σε όλα τα κόμματα, υπήρχαν και υπάρχουν έντιμες φωνές. Πολλοί από εμάς γεννηθήκαμε και παραμείναμε για ένα διάστημα μέσα στον πολιτικό αυτό χώρο, με τον οποίο παλαιότερα ονειρευτήκαμε το χτίσιμο μιας καλύτερης Ελλάδας, για να ελέγχουμε και να περισώσουμε ό,τι και όσα μπορούσαμε. Όσοι σήμερα μας λένε «γιατί δεν τα λέγατε τότε», είναι κακώς πληροφορημένοι, ή έχουν ασθενική μνήμη. Τα λέγαμε και τότε με μεγάλο πολιτικό και προσωπικό κόστος.

Τα λέγαμε για τη διαφθορά, την κακοδιαχείριση, για τη διαπλοκή, για τις αντιλαϊκές πολιτικές, για τη φούσκα του χρηματιστηρίου, για την υποχωρητικότητα απέναντι στην Τουρκία, για την παράδοση του Οτσαλάν, για τα Ίμια. Όμως, το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Οι διάφοροι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι δεν πείθουν ότι «μαζί τα φάγαμε». Η επιτυχία, η νίκη, όπως και η αποτυχία, η λαμογιά, η ήττα έχουν ονοματεπώνυμο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας. Η θεία Μαρίκα με τη σύνταξη των 500 ευρώ δεν έχει ευθύνη για όλα αυτά. Ούτε και όλο ΠΑΣΟΚ της εποχής εκείνης και κυρίως της παλαιότερης.

Η κακοδιαχείριση Σημίτη

Κλείνοντας, χρειάζεται να γίνει μια σημαντική διευκρίνιση. Η κακοδιαχείριση και οι αλόγιστες σπατάλες της εποχής Σημίτη ή και όποιες παλαιότερες, αν και πολύ μικρότερων διαστάσεων, δεν είναι η αιτία. Είναι το σύμπτωμα της σημερινής ελληνικής τραγωδίας μέσα στη δίνη των ευρωμνημονίων. Ακόμα και όταν προστεθεί το σύνολο των λαθροεισπράξεων κάτω από το τραπέζι, οι επιλεγόμενες «μίζες» στην περίοδο Σημίτη, πριν και μετά από αυτή, αν και απόλυτα κατακριτέες, δεν δικαιολογούν τα κολοσσιαία χρέη που μας βαρύνουν σήμερα.

Τα ποσά αυτά απέχουν χαοτικά από το σημερινό κολοσσιαίο χρέος των 340 δισ. ή 178% του ΑΕΠ, που αυξάνεται κατά 12-15 δισ. ευρώ ετησίως τα τελευταία χρόνια. Αν επιπλέον προστεθούν τα 52 δισ. από το κούρεμα του PSI του 2012 που έγινε κυρίως μέσα από ελληνικά ομόλογα, το σύνολο των χρεών σήμερα ανέρχεται κοντά στα 390-400 δισ.

Όταν μπήκαμε στο ευρώ το 2002, μετά από 170 χρόνια ύπαρξης του σύγχρονου ελληνικού κράτους, τα χρέη μας ανέρχονταν σε 158 δισ. Στη διάρκεια των 16 μόνο χρόνων της ευρωκατοχής, τα χρέη αυξήθηκα κατά περίπου 250 δισ. Επί πλέον, τα εσωτερικά χρέη των ιδιωτών προς τις εφορίες, τα ταμεία και τις τράπεζες, ξεπερνούν σήμερα τα 240 δισ., δηλαδή το 120% του ΑΕΠ. Αν αυτά τα εσωτερικά χρέη προστεθούν στα εξωτερικά χρέη των 340 δισ., τότε το σύνολο ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 580 δισ, δηλαδή στο 310% του ΑΕΠ, χωρίς να συνυπολογιστούν τα επιπλέον 52 δισ. του κουρέματος του PSI.

Τέτοια βουνά χρεών είναι αδύνατο να σωρεύτηκαν από κακοδιαχείριση και μίζες. Ίσως να οφείλονται σε τεχνητές-λογιστικές επιβαρύνσεις της χώρας μας μέσα στην Ευρωζώνη. Αλίμονο! Πολύ δύσκολο μπορεί να εξαϋλωθούν τέτοια κολοσσιαία ποσά, ακόμα και αν κάποιοι τα πετάνε σε χαρτονομίσματα των δέκα ευρώ από ένα παράθυρο επί σειρά ετών! Στην πραγματικότητα, η απαράδεκτη σπατάλη και κακοδιαχείριση της εποχής Σημίτη ήταν το χαλί, πάνω στο οποίο προετοιμάστηκε και επιτεύχθηκε η νέα γερμανική κατοχή μέσα στο ευρωμνημόνιο.

Αντί για βίαιη στρατιωτική κατοχή, μας επιβλήθηκε μια βελούδινη αλλά ποιο αποτελεσματική οικονομική κατοχή, μέσα από τον έλεγχο του νομίσματος, των τραπεζών και των κεντρικών ΜΜΕ. Και αυτό αποτελεί το μέγιστο έγκλημα του κ. Σημίτη, του Γιάννου και των άλλων «παιδιών». Σε άλλη χώρα, όπως έγινε στην Ισλανδία και αλλού, ο κ. Σημίτης θα είχε παραπεμφθεί σε Ειδικό Δικαστήριο.

Πηγή:slpress.gr

ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΕΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ

Ερώτημα πολύ δύσκολο να απαντηθεί… Με ένα ναι, ή με ένα όχι τουλάχιστον. Από πλευράς άσκησης εξωτερικής πολιτικής, ή πολιτικής βούλησης αν θέλετε, η απάντηση είναι σίγουρα αρνητική. Όπως ήταν και το 1974. Βέβαια από τότε έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα, αλλά ΜΟΝΟ από επιχειρησιακής πλευράς, για την Ελλάδα. Προς το καλύτερο. Με την ανάλογη βαριά δαπάνη φυσικά όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε προσπάθεια και αίμα.

Το 1974 η Πολεμική Αεροπορία είχε στη διάθεσή της επαρκή μεν αριθμό, απαρχαιωμένων δε F-84F για να κάνει τη δουλειά της… Επί της ουσίας τίποτα άλλο. Για να μεταφέρουν επαρκή ισχύ πυρός, τα αεροπλάνα του τύπου αυτού θα απογειώνονταν από το αεροδρόμιο στο Καστέλι Ηρακλείου Κρήτης, αλλά δεν θα επέστρεφαν εκεί… Όσο για τα Phantom F-4E που από τον Απρίλιο του 1974 είχαν αρχίσει να παραδίδονται στην 117 Πτέρυγα Μάχης στην Ανδραβίδα, ναι θα μπορούσαν, έστω και με τη χρήση συμβατικών βομβών, να πλήξουν αποφασιστικά την τουρκική αποβατική δύναμη. Ούτε και αυτά όμως απογειώθηκαν ποτέ από τη Σούδα (115 Π.Μ.) όπου είχαν μετασταθμεύσει για το σκοπό αυτό… Κρατάμε λοιπόν αυτό. ΜΟΝΟ αυτό! Δηλαδή το ότι ΟΤΑΝ χρειάστηκε, τα ελληνικά μαχητικά δεν πέταξαν στην Κύπρο για να συνδράμουν τις εκεί φίλιες επίγειες δυνάμεις.

Πάμε στα επιχειρησιακά… Σε αντίθεση με τα F-84F τα F-4E θα μπορούσαν να πλήξουν τουρκικούς στόχους στην Κύπρο και να παραμείνουν πάνω από το νησί για περιορισμένο χρονικό διάστημα (μικρότερο των 20 λεπτών), πριν επιστρέψουν για προσγείωση στη Σούδα. Θα μπορούσαν δηλαδή να αμυνθούν σε περίπτωση που δέχονταν επίθεση από τουρκικά –ή βρετανικά- μαχητικά. Η Πολεμική Αεροπορία απέκτησε για πρώτη φορά πραγματική δυνατότητα να προσβάλει με μεγάλη ακρίβεια και επαρκή αυτονομία στόχους εδάφους και επιφανείας στην Κύπρο, λίγα χρόνια αργότερα. Περί το 1978-79, όταν είχε εντάξει πλήρως σε υπηρεσία το A-7H Corsair II. Επίσης εδώ και αρκετά χρόνια (15 συγκεκριμένα), από τότε που ενέταξε σε υπηρεσία το F-16C/D Block 52+, έχει τη δυνατότητα διεξαγωγής επιχειρήσεων με παράλληλη παρουσία πάνω από το νησί προς διασφάλιση αεροπορικής κυριαρχίας.

O παράγοντας «αυτονομία»

Μέχρι και το Block 50, η ακτίνα του F-16C (Combat Radius) έφτανε τα 750 περίπου ναυτικά μίλια. Ήτοι περί τα 1380 χιλιόμετρα, με φορτίο δύο βομβών των 2000 λιβρών (κατευθυνόμενων LGB, ή μη), δύο πυραύλων AIM-9 Sidewinder για αυτοπροστασία και τριών εξωτερικών δεξαμενών καυσίμου συνολικής χωρητικότητας 1040 US GAL (3.936 λίτρων) καυσίμου. Δηλαδή μία δεξαμενή καυσίμου στην άτρακτο (centerline) των 300 US GAL και δύο πτερυγικές των 370 US GAL έκαστη. Με την πιστοποίηση των σύμμορφων δεξαμενών καυσίμου CFT (Conformal Fuel Tanks) και των μεγάλων εξωτερικών υποπτερύγιων δεξαμενών των 600 US GAL (2.270 λίτρα) αρχικά επάνω στο F-16I Sufa και κατόπιν και στο Block 52+ και το Block 60 των ΗΑΕ,, η ακτίνα του μαχητικού έχει ξεπεράσει τα 1000 ναυτικά μίλια (1852 χιλιόμετρα!). Και μάλιστα με μεγαλύτερο οπλικό φορτίο. Υπό διαμόρφωση air-to-ground, τα ελληνικά Block 52+ και Block 52+ Advanced, έχουν τη δυνατότητα μαζί με τις CFT και τις 600αρες εξωτερικές δεξαμενές συν τη centerline, να φέρουν δύο βόμβες των 2000 λιβρών, δύο πυραύλους AIM-120 AMRAAM, δύο IRIS-T ή AIM-9 Sidewinder και τα δύο ατρακτίδια του συστήματος ναυτιλίας μικρού ύψους και στοχοποίησης LANTIRN! Πραγματικά εντυπωσιακό φορτίο για μαχητικό της τάξης των 10 τόνων!

Επίδειξη της μεγάλης μεταφορικής ικανότητας του F-16 σε καύσιμο, από ένα μαχητικό της USAF στην αεροπορική έκθεση του Παρισιού (Bourget) το καλοκαίρι του 2001. H πιστοποίηση των CFT και των μεγάλων εξωτερικών δεξαμενών των 600 US GAL, έχουν αλλάξει σημαντικά τα επιχειρησιακά δεδομένα για τις αεροπορικές δυνάμεις που αξιοποιούν το μικρό μαχητικό.

Κατά προσέγγιση επομένως μιλάμε για Combat Radius 1900 χιλιομέτρων, τη στιγμή που η απόσταση μεταξύ Κρήτης-Κύπρου δεν ξεπερνά τα 800 χιλιόμετρα. Μία μικρή παρένθεση εδώ για να σημειώσουμε πώς παρά το ότι το εσωτερικό καύσιμο του F-35 (μιλάμε για την έκδοση –Α της USAF) είναι υπερδιπλάσιο του F-16C, φτάνοντας τα 8.139 κιλά (έναντι 3.160), η ακτίνα του (Combat Radius) δίνεται στα 700 περίπου ναυτικά μίλια. Λίγο χαμηλότερη δηλαδή με εσωτερικό φορτίο δύο βομβών των 2000 λιβρών και δύο πυραύλων αέρος-αέρος AIM-9… Αν και αυτό το νούμερο δεν είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο, θεωρείται κοντινό στο πραγματικό δεδομένου ότι ήδη το USN έχει επίσημα εκφράσει προβληματισμούς για την ακτίνα του F-35C που ας σημειωθεί ότι φέρει περισσότερο εσωτερικό καύσιμο από τα –Α και –Β και επομένως έχει μεγαλύτερη αυτονομία! Το βέβαιο είναι ένα… Με εξωτερικό φορτίο καυσίμου, άρα μεγαλύτερη ακτίνα, το F-35 χάνει τα χαρακτηριστικά stealth. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι και πάλι θα παρουσιάζει το χαμηλότερο RCS. Κλείνει η παρένθεση που δεν είναι παρά τροφή για προβληματισμό.

Φόρτωση AGM-154C JSOW σε Bkock 52+ Advanced της 335 Μοίρας. Το όπλο αυτό αν και λειτουργεί κατά τον ίδιο τρόπο με το AFDS, εξασφαλίσει μεγαλύτερα περιθώρια επιχειρησιακής ευελιξίας και επιβιωσιμότητας για το μαχητικό-φορέα. Μπορεί να αφεθεί σε ύψη μεταξύ 200 και 40.000 ποδών και με ταχύτητες 250 έως 650 κόμβους. Στην περίπτωση που αφεθεί σε χαμηλό ύψος επιτυγχάνει μέγιστη εμβέλεια 12 ναυτικών μιλίων, ενώ εάν η άφεση πραγματοποιηθεί σε μεγάλο ύψος, φθάνει σε αποστάσεις έως και 40 ναυτικών μιλίων. Μετά την άφεση, την καθοδήγηση και τον έλεγχο αναλαμβάνει ο δέκτης παγκόσμιας αναφοράς θέσης GPS και το σύστημα αδρανειακής πλοήγησης INS. Κατά την πτήση προς τον στόχο δέχεται συνεχώς στοιχεία ναυτιλίας μέσω της κεραίας GPS που βρίσκεται στη ράχη της ατράκτου του, ενώ στο τελικό στάδιο προσέγγισης στην επιλεχθείσα περιοχή και την προσβολή του στόχου, το AGM-154C ή JSOW/Unitary αξιοποιεί αισθητήρα απεικόνισης υπερύθρων (ΙR) τερματικής καθοδήγησης και σύστημα ραδιοζεύξης. Είναι εφοδιασμένo με πολεμική κεφαλή ΒLU-111/Β, βάρους 500 λιβρών. Η κεφαλή είναι ουσιαστικά μια βόμβα Mk82 με προγραμματιζόμενο πυροσωλήνα FMU-152.

Δεδομένου ότι η απόσταση μεταξύ Κρήτης-Κύπρου ανέρχεται σε 430 περίπου ναυτικά μίλια η ακτίνα του Block 52+/-52+ Advanced (ή Block 70), κρίνεται επαρκής με πλήρες εξωτερικό φορτίο καυσίμου. Περιορισμοί όμως υπάρχουν, και είναι σημαντικοί, κακά τα ψέματα. Τα ελληνικά μαχητικά που θα δεσμευθούν για να χτυπήσουν στόχους εδάφους στην Κύπρο και επιφανείας γύρω από το νησί, δεν θα πετάξουν στο ίδιο επίπεδο πτήσης. Λίγο μετά την απογείωσή τους και αφού κροσάρουν τις ανατολικές ακτές της Κρήτης, θα πρέπει να κατέβουν χαμηλά για να μην εντοπιστούν από τα ραντάρ της εχθρικής αεράμυνας. Και αυτό βέβαια είναι κάτι που ισχύει υπό προϋποθέσεις αν λάβει κανείς υπόψη ότι ακόμη και χαμηλά ιπτάμενα αεροσκάφη μπορούν να εντοπιστούν από τα τουρκικά Β737AEW&C. Ακόμα και αν πετούν σε μεγάλες αποστάσεις… Σε περίοδο κρίσης θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ένα τέτοιο αεροπλάνο θα βρίσκεται μόνιμα στον αέρα. Θα πρέπει να παρακολουθείται από την ελληνική ΠΑ, η οποία εννοείται ότι θα πρέπει να δημιουργήσει συνθήκες αντιπερισπασμού! Το σύνολο της διαδρομής των ελληνικών σχηματισμών κρούσης θα πρέπει λοιπόν να καλυφθεί σε ύψος πτήσης ίσως και μικρότερο των 100 ποδών! Γιατί δεν είναι μόνο τα τουρκικά ραντάρ που πρέπει να αποφευχθούν… Είναι και τα βρετανικά! Το άρθρο με την εμπλοκή των Άγγλων στην πρώτη επιχειρησιακή εμφάνιση της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας πάνω από την Κύπρο (https://defencereview.gr/aygoystos-1964-i-elliniki-aeroporia-peta-gia-proti-fora-pano-apo-tin-kypro/) το δημοσιεύσαμε ΚΥΡΙΩΣ για αυτό… Για να θυμόμαστε ότι ο συμμαχικός παράγοντας θα είναι απέναντί μας και όχι μαζί μας. Η εικόνα και ο ήχος από την ενθουσιώδη υποδοχή του δημοσιογράφου του BBC (θα το έχετε δεί σίγουρα στα social media) στις τουρκικές δυνάμεις που «κατέφθαναν» στο νησί τον Ιούλιο του 1974, τα λένε όλα…

Στα 45 σχεδόν χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την πρώτη πτήση του F-16 (1974), το μικρό αυτό αεροπλάνο από ελαφρύ μαχητικό αναχαίτισης, έχει μετατραπεί σε πραγματική πλατφόρμα πολλαπλών ρόλων. Εξού και τα τόσα προγράμματα δομικής αναβάθμισης… Εδώ βλέπουμε το ελληνικό διθέσιο F-16D Block 52+ (535) σε πτήση δοκιμής για την πιστοποίηση φορτίων και όπλων, στις ΗΠΑ, πριν από την παράδοσή του. Φέρει μέγιστο φορτίο καυσίμου και σχεδόν μέγιστο οπλικό φορτίο. CFT, τρείς εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου, δύο AIM-120 AMRRAM στα ακροπτερύγια, δύο πυραύλους αντι-ραντάρ ΑGΜ-88 ΗΑRM, τα ατρακτίδια του συστήματος LANTIRN με τους εξωτερικούς πτερυγικούς αναρτήρες κενούς.

Το συγκεκριμένο προφίλ πτήσης (Hi-Lo-Lo) αυτόματα συνεπάγεται μεγάλη κατανάλωση καυσίμου, λόγω του μικρού ύψους πτήσης και του μέγιστου βάρους σε όπλα και καύσιμο που θα μεταφέρουν τα ελληνικά μαχητικά. Δεύτερος περιοριστικός παράγοντας είναι η εποχή που θα διεξαχθούν οι επιχειρήσεις. Μεγάλη θερμοκρασία επιφανείας, συνεπάγεται σημαντικά αυξημένο μήκος διαδρόμου για απογείωση με μέγιστο βάρος. Επομένως και περιορισμούς σε αυτό, οι οποίοι καθορίζονται από τον κατασκευαστή… Τρίτος περιορισμός είναι τα μαχητικά συνοδείας. Αυτά που θα καλύπτουν από αέρος τη δύναμη κρούσης. Στους σχηματισμούς COMAO που θα πετάξουν μέχρι την Κύπρο, θα πρέπει φυσικά να περιλαμβάνονται και μαχητικά με μέγιστο εσωτερικό και εξωτερικό καύσιμο και οπλικό φορτίο απαρτιζόμενο αποκλειστικά και μόνο από πυραύλους αέρος-αέρος. Αν τα μαχητικά αυτά είναι F-16, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ πάνω από την περιοχή των επιχειρήσεων, ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΡΟΝΟ που θα έχουν τα F-16 κρούσης. Για έναν πολύ απλό λόγο… Οι δεξαμενές των 600 US GAL δεν είναι απορριπτόμενες. Γεγονός που αυτόματα επιβάλλει τα F-16 που θα πετάξουν σε ρόλο εναέριας κάλυψης στην Κύπρο, να μπορούν να μεταφέρουν ΜΟΝΟ τις CFT και τις εξωτερικές υποπτερυγικές δεξαμενές των 370 US GAL. Για να μπορούν να εμπλακούν με τα τουρκικά μαχητικά, αφού τις απορρίψουν άδειες. Υπενθυμίζουμε ότι το βάρος του ζεύγους των CFT για το F-16 είναι μόλις 408 κιλά, ενώ η συνολική χωρητικότητά τους ανέρχεται σε 450 US GAL. Δηλαδή 1.703 λίτρα. Με δεδομένο ότι η εσωτερική χωρητικότητα των F-16C είναι 850 περίπου US GAL, η αύξηση που εξασφαλίζουν μόνο οι CFT σε μεταφερόμενη ποσότητα καυσίμου, αγγίζει το 44%. Χωρίς τη δέσμευση πτερυγικών αναρτήρων.

Το 533 και πάλι με διαφοροποιημένο το οπλικό φορτίο αέρος-αέρος. Είναι δύο IRIS-T και δύο AIM-120. Τα Block 70 θα είναι λοιπόν στο μέλλον τα μόνα μαχητικά της Πολεμικής Αεροπορίας που θα μπορούν να επιχειρήσουν αυτόνομα στην Κύπρο. Και σήμερα φυσικά μπορούν να το πράξουν με τη μορφή που έχουν ως Block 52+ και -52+ Advanced. Οτιδήποτε άλλο θα χρειαστεί εναέριο ανεφοδιασμό για να επιχειρήσει αποτελεσματικά… Δεδομένου ότι ο στόλος των ελληνικών C-130B/H έχουν παράλληλα με τον εκσυγχρονισμό τους υποστεί γενική συντήρηση και επιθεώρηση στην ΕΑΒ, το κόστος για την μετατροπή τους σε ιπτάμενα τάνκερ, μέσω της εγκατάστασης ατρακτιδίων Hose & Drogue, είναι χαμηλό και χωρίς τεχνικά ρίσκα.

Ο παράγοντας «εναέριος ανεφοδιασμός»

Παρά τη σχετικά μεγάλη αυτονομία που μπορεί η ΠΑ να εξασφαλίσει μέσω των Block 52+/-52+ Adv. /Block 70, είναι δεδομένο ότι για να επιχειρήσει αποτελεσματικά πάνω και γύρω από την Κύπρο, θα χρειαστεί και την συνδρομή ιπτάμενων τάνκερ. Που αυτή τη στιγμή ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ. Η λύση της αξιοποίησης των C-130B/H που αναλύσαμε στο αφιέρωμά μας στον εναέριο ανεφοδιασμό (https://defencereview.gr/enaerios-anefodiasmos-gia-tin-polemiki-aeroporia-anagkaiotita-i-pleonasmos/) ΜΠΟΡΕΙ να λειτουργήσει, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι κάποιος θα πάρει τη μεγάλη απόφαση να την υλοποιήσει.

Tα 30+ εκσυγχρονισμένα F-4E μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά τόσο σε ρόλους αέρος-αέρος, όσο και σε ρόλους αέρος-εδάφους. Βασικά τους μειονεκτήματα είναι η απουσία ολοκληρωμένου συστήματος αυτοπροστασίας και Η/Π, καθώς και το ότι ως αεροσκάφη παρουσιάζουν εξαιρετικά μεγάλο ηλεκτρομαγνητικό (RCS λόγω μεγέθους κυρίως) και θερμικό (IR) ίχνος. Για Link 16 και διασυνδεσιμότητα, ούτε λόγος να γίνεται… Επομένως και για τις δύο αυτές δουλειές χρειάζονται τη συνοδεία κατάλληλα εξοπλισμένων μαχητικών, δεδομένου ότι οι μόνοι αισθητήρες που εξασφαλίζουν στα πληρώματά τους επίγνωση της τακτικής κατάστασης, πέρα από τη στοχοποίηση, είναι το ραντάρ APG-65Y καθώς και το ατρακτίδιο LITENING II. Tα ελληνικά F-4E AUP είναι εξοπλισμένα με δέκτες RWR τύπου ALR-66 και φορείς-εκτοξευτές θερμοβολίδων και αερόφυλλων τύπου ALE-47. Εδώ βλέπουμε ένα τέτοιο μαχητικό φορτωμένο με βόμβα LGB (GBU-24) των 2000 λιβρών, τρεις εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου και ατρακτίδιο στοχοποίησης, LITENING II. Παράλληλα μπορούν να μεταφερθούν μέχρι τέσσερις AIM-120 AMRAAM για σκοπούς αυτοπροστασίας, όσο και εναέριας κάλυψης φίλιων σχηματισμών.

Και εδώ βέβαια θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι:

Α. Τα C-130B/H που θα λειτουργήσουν ως ιπτάμενα τάνκερ, θα πρέπει να πετούν σε περιοχή στο μέσον περίπου της γραμμής Κύπρος-Κρήτη. Κατά συνέπεια θα πρέπει να προστατεύονται μόνιμα από δύναμη μαχητικών. Το ίδιο φυσικά ισχύει και το -ή τα- ΕΜΒ-145 AEW&C που θα καλύπτουν και θα συντονίζουν τις ενέργειες των ελληνικών σχηματισμών.

Β. Τα C-130B/H θα μπορούν να αξιοποιηθούν μόνο κατά την επιστροφή των ελληνικών μαχητικών από την Κύπρο. Γιατί αν χρησιμοποιηθούν και κατά τη μετάβαση προς τους στόχους, φυσικά θα «προδώσουν» το όλο «εγχείρημα».

Καταλήγουμε λοιπόν στο ότι ακόμα και αν για τα F-16C/D Block 52+/-52+ Advanced μπορεί να παραβλεφθεί –έστω και με περιορισμούς- ο παράγοντας «εναέριος ανεφοδιασμός», δεν μπορεί ΑΣΦΑΛΩΣ να γίνει το ίδιο και για τις άλλες εκδόσεις του F-16 σε ελληνική υπηρεσία (Block 30 και Block 50) και φυσικά και για τα Mirage 2000EG και -5Mk.2…

Το 240 σε πτήση δοκιμής από τη νότια Γαλλία όπου έγινε και η πιστοποίηση του AM-39 Exocet στα ελληνικά Mirage 2000EG την περίοδο 1996-1997. Τα μαχητικά αυτά δεδομένου ότι θα είναι φορτωμένα με δύο τέτοιους πυραύλους στους κεντρικούς πτερυγικούς αναρτήρες, θα φέρουν μόνο τις μικρές εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου στην άτρακτο. Επομένως θα είναι αυτά με τη μικρότερη αυτονομία και άρα με τη μεγαλύτερη ανάγκη ανεφοδιασμού στον αέρα.

Γιατί ο ρόλος των Mirage θα ήταν καταλυτικός…

Ο στόλος των Mirage 2000, θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην έκβαση ελληνικών αεροπορικών επιχειρήσεων στην Κύπρο. Ο αριθμός των διαθέσιμων αεροπλάνων του τύπου βέβαια (είτε είναι της έκδοσης –EG, είτε -5Mk.2) είναι πολύ μικρός για ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που έχουμε ήδη εξαντλήσει (https://defencereview.gr/metacheirismena-mirage-2000-5-5f-poso-pithani-einai-i-apoktisi-toys-apo-tin-polemiki-aeroporia/). Αν υποθέσουμε ότι θα έχουμε διαθεσιμότητα 100% (πράγμα αδύνατο) και για τις δύο εκδόσεις του Mirage 2000, το πρώτο που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι τα -5Mk.2 θα κληθούν να προκαλέσουν «κορεσμό» της εχθρικής αεράμυνας. «Κορεσμός» εχθρικής αεράμυνας σημαίνει πολύ απλά ότι 15 μαχητικά -5Mk.2 που εξαπολύουν ισάριθμους SCALP-EG, είναι 30 στόχοι προς αναχαίτιση και ανάσχεση… Και μάλιστα οι δεύτεροι (SCALP) είναι πολύ δύσκολο να στοχοποιηθούν και να προσβληθούν λόγω του μικρού μεγέθους τους αρχικά και κατ΄ επέκταση λόγω του εξαιρετικά μικρού ηλεκτρομαγνητικού τους ίχνους (RCS-Radar Cross Section). Δευτερευόντως ο SCALP-EG είναι δύσκολο να ανασχεθεί και λόγω του ιδιαίτερου προφίλ πτήσης του. Terrain Masking σε ύψος μικρότερο των 300 ποδών, χωρίς δυνατότητα παρεμβολής λόγω του εντελώς αυτόνομου συστήματος καθοδήγησής του… Που είναι συνδυασμός αδρανειακού συστήματος ναυτιλίας (IRS), δορυφορικού (GPS) και ψηφιακής βάσης δεδομένων εδαφικής διαμόρφωσης (TERPROM-TERrain PROfile Matching). H αυτονομία του όπλου και η αδυναμία παρεμβολής του τέλος, ισχύουν και για την κρίσιμη τελική φάση της ασφαλούς ταυτοποίησης και τελικής καθοδήγησης. Μέσω του αισθητήρα IR που χρησιμοποιεί, παράλληλα με τη φωτογραφική ταυτοποίηση του στόχου…

Στη συγκεκριμένη περίπτωση στόχοι των SCALP-EG θα είναι ασφαλώς οι σταθμοί ραντάρ του τουρκικού ΣΑΕ και τα δύο μεγάλα αεροδρόμια που βρίσκονται απέναντι από την Κύπρο. Του Ικονίου και των Αδάνων (Ιντσιρλίκ). Αυτή η ενέργεια φυσικά θα γίνει λίγο πριν το πρώτο κύμα των ελληνικών F-16 κρούσης φτάσει στις ακτές της Κύπρου… Και βέβαια ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΝ τους στόχους τους! Στα -5Mk.2 αναφερόμαστε… Επιπρόσθετα, μπορούν ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ να λειτουργήσουν ως πλατφόρμες Η/Π, μέσω παρεμβολών από το σύστημα ICMS 2000Mk.3, αλλά και ως μαχητικά εναέριας κάλυψης μέσων-μεγάλων αποστάσεων (BVR), εκμεταλλευόμενα τις δυνατότητες των MICA που θα μεταφέρουν και φυσικά την πολύ μεγάλη ακτίνα αποκάλυψης και εγκλωβισμού ιπτάμενων στόχων του ραντάρ RDY-2!

Καταλαβαίνετε λοιπόν ΓΙΑΤΙ το σύνολο των Mirage 2000EG δεν αναβαθμίστηκε σε -5Mk.2. Και ΓΙΑΤΙ ενώ υπήρχε η δυνατότητα να αγοραστούν άλλα 10-15 τουλάχιστον καινούρια αεροπλάνα της έκδοσης αυτής και να συγκροτηθούν τρείς πλήρεις και ετοιμοπόλεμες Μοίρες πολλαπλών ρόλων και στρατηγικού χαρακτήρα, εμείς δεν ασκήσαμε καν το δικαίωμα προαίρεσης (option) για τις τρείς πρόσθετες μονάδες που περιλαμβάνονταν στη σύμβαση του Αυγούστου του 2000… Καταλαβαίνετε τέλος ΓΙΑΤΙ ενώ τα μαχητικά αυτά εντάχθηκαν σε υπηρεσία το Νοέμβριο του 2007, μετά από την αποκατάσταση προβλημάτων που εντοπίστηκαν στη λειτουργία του ICMS 2000Mk.3 εντός δύο ετών (όχι 15!), μέχρι σήμερα, δηλαδή 11 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, δεν έχει υπογραφεί σύμβαση FOS (Follow On Support) για την προμήθεια ανταλλακτικών…

Ας έρθουμε όμως και πάλι στο επιχειρησιακό κομμάτι… Το καύσιμο που φέρουν εσωτερικά τα -5Mk.2 σε σχέση με τα παλαιότερα –EG είναι ακριβώς το ίδιο. 3.976 λίτρα. Εξωτερικά όμως, τα αεροπλάνα της νεότερης έκδοσης μπορούν να μεταφέρουν περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για τα διθέσια. Η εσωτερική χωρητικότητα των οποίων είναι ελαφρά μικρότερη (3.904 λίτρα). Τα Mirage 2000EG/BG μπορούν να φέρουν εξωτερικά μία κεντρική (centerline) δεξαμενή τύπου RPL-522 χωρητικότητας 1300 λίτρων (343 US GAL) και κάτω από την πτέρυγα δύο δεξαμενές τύπου RPL-501/502, χωρητικότητας 1700 λίτρων (449 US GAL) έκαστη. Και οι δύο αυτοί τύποι εξωτερικών δεξαμενών καυσίμου, είναι πιστοποιημένοι για πλεύση με υπερηχητικές ταχύτητες. Στα μονοθέσια και διθέσια -5Mk.2, έχουν πιστοποιηθεί οι χωρητικότητας 2000 λίτρων (529 US GAL) εξωτερικές δεξαμενές τύπου RPL 541/542, γεγονός που αυξάνει ακόμα περισσότερο την αυτονομία του αεροπλάνου σε σχέση με την παλαιότερη έκδοση, αλλά και με το F-16 ΑΛΛΑ… To Mirage 2000 σε οποιαδήποτε έκδοσή του, δεν «φορά» CFT….

Παρά τα 25 σχεδόν χρόνια υπηρεσίας που «κουβαλούν» τα Mirage 2000EG, αλλά και τον απαρχαιωμένο εξοπλισμό αποστολής τους, εξακολουθούν να έχουν το ρόλο πολύτιμου επιχειρησιακού χαρτιού για την Πολεμική Αεροπορία και την ελληνική άμυνα. Λόγω του ΑΜ-39 φυσικά, αλλά όχι μόνο… Τα μαχητικά αυτά δεν έχουν υποστεί ΠΟΤΕ δομική αναβάθμιση και άλλα τινά, γιατί ΔΕΝ ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ. Δεν έχουν όριο δομικής ζωής. Το σύστημα αυτοπροστασίας και Η/Π ICMS 2000Mk.I που διαθέτουν, θεωρείται ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, από τα κορυφαία στον κόσμο. Έχει επίσης εξοπλιστεί με το σύστημα ναυτιλίας του -5Μκ.2, το αδρανειακό ΤΟΤΕΜ 3000 που συνδυάζεται και με GPS, για τη διασφάλιση μεγαλύτερης ακρίβειας στοχοποίησης. Ο ρόλος τους θα είναι καταλυτικός για την επικράτηση του ΠΝ σε επιχειρήσεις επιφανείας…

Και κάτι τελευταίο… Tα παλαιότερα –EG που θα κληθούν να πλήξουν μονάδες του τουρκικού στόλου με τους αερομεταφερόμενους ΑΜ-39 Exocet γύρω από την Κύπρο, δεν θα φορούν πτερυγικές εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου. Θα έχουν φορτωμένους AM-39 στη θέση τους. Επομένως τόσο τα -5Mk.2, όσο και τα –EG θα χρειαστεί να ανεφοδιαστούν στον αέρα προκειμένου να εξασφαλιστεί επαρκής χρόνος παραμονής τους (Loiter time) πάνω από την περιοχή των επιχειρήσεων.

Εν κατακλείδι… Γιατί η Πολεμική Αεροπορία δεν πρέπει να αφεθεί άλλο στην τύχη της

Με δεδομένο το ότι ένας σημαντικός αριθμός μαχητικών F-16 φορτωμένων με πυραύλους HARM (AGM-88) πρωτευόντως και δευτερευόντως και με άλλα όπλα όπως οι AGM-65 Maverick ή οι βόμβες LGB, θα πρέπει να αναλάβει την καταστολή και καταστροφή μονάδων της εχθρικής αεράμυνας (S-400 προσεχώς), σε συνδυασμό με το ότι θα πρέπει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να υπάρχει διαθέσιμος επαρκής αριθμός μαχητικών για την συνολική κάλυψη του FIR Αθηνών σε περίπτωση επιχειρήσεων στην Κύπρο, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΕΣ… Ότι δηλαδή επιβάλλεται ΑΜΕΣΑ ενίσχυση του αριθμού των Mirage 2000 σε ελληνική υπηρεσία, μέσω της προμήθειας μεταχειρισμένων μονάδων. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ επίσης, ο εκσυγχρονισμός των F-16C/D Block 30 και -50, ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με το πρόγραμμα των F-16C/D Block52+ και -52+ Advanced.

To περιβόητο TC-1 (το 045, το τελευταίο Block 50 που κατασκευάστηκε), για το οποίο τόσος λόγος έχει γίνει πρόσφατα… Είναι πανομοιότυπο με τα Block 52+ αλλά με τον κινητήρα F110 της General Electric και φυσικά τον ευρείας διατομής αεραγωγό. Θα μπορούσε κάποιος να μας ενημερώσει σχετικά με το ποίο θα είναι το κόστος της μετατροπής ενός Block 30 στο ίδιο επίπεδο (για να αξιοποιηθεί ως πρωτότυπο), έτσι ώστε να έχουμε μία εικόνα για το εάν είναι φρόνιμο να πουληθούν τα μαχητικά αυτά ή όχι;

Σύμφωνα με την πρόσφατη ενημέρωση του Α/ΓΕΑ, Αντιπτέραρχου (Ι) Χ. Χριστοδούλου, προς τους διαπιστευμένους στο ΥΠΕΘΑ δημοσιογράφους, ο εκσυγχρονισμός των Block 50 σε Block 52+ Advanced θα γίνει σε δεύτερο χρόνο, ενώ και το κόστος του προγράμματος θα είναι μικρό λόγω του υπάρχει πρωτότυπο (TC-1) εδώ και αρκετά χρόνια. Ποιο είναι αυτό; Υπενθυμίζουμε ότι το τελευταίο ελληνικό μονοθέσιο Block 50 που κατασκευάστηκε, το 045, παρέμεινε στις ΗΠΑ για αρκετά χρόνια και χρησιμοποιήθηκε ως πρωτότυπο για τη διαμόρφωση Block 52+. Για τον ίδιο σκοπό θα χρησιμοποιηθεί και στο μέλλον. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ΓΙΑΤΙ ο εκσυγχρονισμός των Block 50 δεν περιλήφθηκε στη σύμβαση για τον εκσυγχρονισμό των Block 52+ και Block 52+ Advanced. Είναι θέμα κόστους ή έχουμε τόσο μεγάλα χρονικά περιθώρια, που μας επιτρέπουν να παραπέμψουμε τον εκσυγχρονισμό των Block 50 στο… μέλλον; Γιατί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εξ όσων γνωρίζουμε δεν δόθηκε! Σε ότι αφορά στα Block 30, τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι επίσης πολλά… Πόσο θα κοστίσει η αναβάθμισή τους σε Block 52+ Advanced; Είναι τόσο εκτεταμένες οι τροποποιήσεις που θα απαιτηθούν, ώστε καθιστούν ασύμφορο το εγχείρημα και επιβάλλουν την πώληση των αεροσκαφών του τύπου;

Επίδειξη quick turn around διαδικασίας με φόρτωση δύο μη κατευθυνόμενων βομβών των 2000 λιβρών σε F-16C Block 30 της 346 Μοίρας πριν από αρκετά χρόνια στη Λάρισα (110Π.Μ.). Παρά το γεγονός ότι υπηρετούν στην ΠΑ επί 25 και πλέον συναπτά έτη, τα μαχητικά αυτά έχουν υποστεί προγράμματα δομικής αναβάθμισης Falcon Up και Falcon STAR. To Falcon UP πρόγραμμα υλοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις της ΕΑΒ, όταν από την πλευρά του κατασκευαστεί επιβλήθηκε ως αναγκαίο για την εξασφάλιση ωφέλιμης ζωής, 8000 ωρών πτήσης (αυτό ήταν αρχικό νούμερο που υπόσχονταν η General Dynamics για να αποκαλυφθεί ότι το πραγματικό όριο δεν ξεπερνούσε τις 5.500 ώρες!). Ακολούθησε και Falcon STAR (STructural Augmentation Roadmap). Έχουμε δηλαδή, όπως και άλλες αεροπορικές δυνάμεις, πληρώσει εκατομμύρια δολάρια για δύο δομικές αναβαθμίσεις μόνο και μόνο για να διασφαλίσουμε το όριο των 8000 ωρών πτήσης, που ήταν το όριο δομικής ζωής που αρχικά υπόσχονταν ο κατασκευαστής και τώρα θέλουμε να πουλήσουμε τα αεροπλάνα; Και μάλιστα σε μία περίοδο που δεν μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε;

Τέλος, το ίδιο ΑΜΕΣΑ επιβάλλεται η μετατροπή πέντε τουλάχιστον C-130H κατά προτίμηση, σε ιπτάμενα τάνκερ. Αν όντως εννοούμε να αποκτήσουμε τη δυνατότητα διεξαγωγής εκτεταμένων αεροπορικών επιχειρήσεων και ισχυρής παρουσίας στην Κύπρο, δεν μπορεί να γίνει καμία παρέκκλιση από αυτά τα τρία «ΠΡΕΠΕΙ». Για να ακριβολογούμε, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε Πολεμική Αεροπορία και επομένως περιθώρια για να ασκήσουμε πραγματική εξωτερική πολιτική, αυτές οι τρείς επιλογές είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Οι μόνες που έχουμε για τα χρόνια που έρχονται… Με την απόσυρση των F-4E AUP και των Mirage 2000EG/BG μέσα στα πέντε επόμενα χρόνια (μέχρι το 2023), δηλαδή την απώλεια 50+ μονάδων και την ενδεχόμενη πώληση (εξακολουθούμε να μην κατανοούμε με βάση ποια λογική εξακολουθεί να επιδιώκεται, ιδίως από τη στιγμή που δεν έχουμε κανένα διαθέσιμο οικονομικό στοιχείο) των 32 Block 30 (σύνολο 85 μονάδες!) η Πολεμική Αεροπορία θα αποδυναμωθεί σε τέτοιο βαθμό που οριακά θα καλύπτει πλέον τις ανάγκες επιτήρησης και προστασίας του FIR Αθηνών… Ούτε κατά διάνοια δεν θα μπορούμε να μιλάμε για δυνατότητα διεξαγωγής επιχειρήσεων στην Κύπρο, ή κοντά στην Κύπρο.

Άλλη μία φωτογραφία του διθέσιου 535 από τις δοκιμές πιστοποίησης συστημάτων και όπλων στο Block 52+ (Peace Xenia III) από την αεροπορική βάση Edwards στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Αυτή τη φορά το οπλικό φορτίο είναι δύο AGM-65 Maverick.

Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι καταστάσεις, ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι πλέον στην πόρτα μας ο κίνδυνος να χαθούν οριστικά οι πραγματικά τεράστιες επενδύσεις που έχουν γίνει για την Πολεμική Αεροπορία στη δεκαετία 1998-2008. Σε αεροσκάφη (Mirage 2000-5Mk.2, F-16 Block 52+ και Block 52+ Advanced, EMB-145 AEW&C, χωρίς να περιλαμβάνουμε τα προγράμματα εκσυγχρονισμού) και όπλα (ΑΙΜ-120 ΑΜRΑΑΜ, ΑΜ-39 Εxocet, SCALP-EG, MICA EM/IR, IRIS-T, JDAM, AGM-154C JSOW, AGM-88 HARM, AGM-65 MAVERICK). Και φυσικά σε πολλά άλλα συστήματα, αλλά και σε εκπαιδεύσεις προσωπικού και δημιουργία υποδομών… ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ κατά την ταπεινή μας άποψη. Η οποία ίσως επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο σχεδιασμός του ΝΑΤΟ για το μέγεθος και τη δυναμική της Ελληνικής Αεροπορίας, προέβλεπε τη συγκρότηση και λειτουργία 10 πολεμικών Μοιρών (200 μαχητικά). Με βάση την κοινή λογική ΜΟΝΟ με τον εκσυγχρονισμό των 84 Block 52+ και Block 52+ Advanced σε επίπεδο Block 70, ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΟΡΘΩΣΟΥΜΕ να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις και τους κινδύνους της επόμενης δεκαετίας. Τελεία και παύλα.

To EMB-145 απέδειξε την τεράστια επιχειρησιακή του αξία, ιδίως στο κομμάτι της διενέργειας συνδυασμένων αεροπορικών επιχειρήσεων (COMAO-COMbined Air Operations), στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ πάνω από τη Λιβύη το 2011, επιχειρώντας από τη Σούδα (115 Π.Μ.). Είναι ένα πολύτιμο asset για την Πολεμική Αεροπορία και θα καταστεί ακόμα πιο πολύτιμο όταν ΟΛΑ τα μαχητικά της εξοπλιστούν με LINK 16. Σημειώστε ότι το ελληνικό ΑΣΕΠΕ μπορεί να δίνει πλήρη εικόνα των κινήσεων των εχθρικών μονάδων επιφανείας και στις μονάδες του ΠΝ, από πολύ μεγάλες αποστάσεις, μέσω Link 11…

Και για να κλείσουμε με το θέμα της Κύπρου, οι βασικές προϋποθέσεις υπάρχουν από πλευράς Πολεμικής Αεροπορίας. ΑΚΟΜΑ… Αλλά όχι για πολύ. Καλό θα ήταν όπως η Αεροπορία Στρατού «κατέβηκε» στη Μεγαλόνησο, συνεργάστηκε με την Εθνική Φρουρά και την Κυπριακή αεράμυνα, συμμετείχε σε κοινές ασκήσεις και γνώρισε το πεδίο στο οποίο είναι πιθανόν να κληθεί να επιχειρήσει, να πράξει το ίδιο και η ΠΑ. Φυσικά και αυτό δεν είναι αρκετό αλλά… Το εάν η τελευταία μείνει σε μία τυπική παρουσία, απλά και μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων όπως είχε γίνει στο παρελθόν με το «ενιαίο αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου» ή όχι, είναι καθαρά ζήτημα άσκησης εξωτερικής πολιτικής…

Επειδή η Τουρκική Αεροπορία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Κύπρο, θα έχει ασφαλώς το τακτικό πλεονέκτημα από τη στιγμή που θα μπορεί να διατηρεί σχηματισμούς αεροσκαφών πάνω από το νησί, σχεδόν καθόλη της διάρκεια του εικοσιτετραώρου. Για να αντιμετωπιστεί αυτή ευχέρεια των Τούρκων, ο ελληνικός επιχειρησιακός σχεδιασμός θα πρέπει να περιλαμβάνει ΟΛΑ ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ. Ακόμα και αυτό της επιχειρησιακής αξιοποίησης του αεροδρομίου της Πάφου, μέσω της διαρκούς μεταστάθμευσης έξι έως οκτώ μαχητικών εκεί σε υπηρεσία readiness. Με βάση τις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, η Ελλάδα παραμένει εγγυήτρια δύναμη για την ασφάλεια της Κύπρου. Επομένως σε περίπτωση που η Άγκυρα υλοποιήσει –ξανά- τις απειλές της, η Ελλάδα θα πρέπει να επέμβει…

Ο φορέας υποπυρομαχικών AFDS (Autonomous Free Flight Dispenser System) είχε στις αρχές του 2000 πιστοποιηθεί παράλληλα στα A-7E/H αλλά και στα εκσυγχρονισμένα F-4E AUP. Όπλο κατάλληλο για την εξ΄ αποστάσεως προσβολή διαδρόμων αεροδρομίων , αλλά και εχθρικών συγκεντρώσεων. Η καθοδήγησή του είναι αυτόνομη μέσω συστήματος INS συνδυασμένου με GPS και η ακτίνα του κυμαίνεται από 9 έως 26 χιλιόμετρα, ανάλογα με το ύψος από το οποίο θα γίνει η άφεση του από το αεροσκάφος-φορέα. Είναι ανεμοπορών φορέας πυρομαχικών (διαθέτει πτέρυγες εκπετάσματος ενός μέτρου) και όχι όπλο οριζόντιας πλεύσης όπως το SCALP-EG. Φέρει 24 βομβίδια RCB (Runway Cratering Bomb) βάρους 870 λιβρών. Επιτρέπει με άλλα λόγια στο μεγάλων διαστάσεων και ορατό με γυμνό μάτι ακόμα και από 10 μίλια μακριά Phantom να προσεγίσει το στόχο του από χαμηλό ύψος και με ένα Pop-Up ελιγμό να ανέλθει για δευτερόλεπτα στο κατάλληλο ύψος για την άφεσή του και κατόπιν να απομακρυνθεί με σχετική ασφάλεια…

H Πολεμική Αεροπορία που αυτές τις ημέρες γιορτάζει, ΔΙΑΘΕΤΕΙ το κατάλληλο έμψυχο και άψυχο υλικό για να προστατέψει αποτελεσματικά τον ελληνισμό όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στα Βαλκάνια… Δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας αυτά που γράφουμε. Αυτό που χρειάζεται είναι συνέχεια και συνέπεια. Εδώ και δέκα χρόνια η ελληνική πολιτεία έχει αφήσει την Πολεμική Αεροπορία στην τύχη της. Να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα κοιτάζοντας πώς θα ανταπεξέλθει την επόμενη ημέρα, χωρίς κανένα σχεδιασμό για το παρόν και το μέλλον, χωρίς υποστήριξη και χωρίς καμία επένδυση. Αυτά που χρειάζεται να γίνουν είναι πραγματικά πολύ λίγα –σε κόστος κυρίως- μπροστά σε αυτά που έγιναν κατά τη δεκαετία 1998-2008. Το να αποδώσουμε την ικανότητα σε μικρό αριθμό C-130H να λειτουργούν και ως ιπτάμενα τάνκερ, το να αποκτήσουμε μία πρόσθετη Mοίρα μεταχειρισμένων Mirage 2000 και να τους αποδώσουμε επίσης την ικανότητα να φέρουν Exocet και το να εκσυγχρονίσουμε τα 70 F-16C/D Block 30 και Block 50, είναι τα βασικά και είναι πραγματικά «σταγόνα στον ωκεανό» μπροστά στα κονδύλια που δαπανήθηκαν και την προσπάθεια που καταβλήθηκε τα τελευταία 20 χρόνια. Με όσα «παρατράγουδα» είχε η όλη διαδικασία.

Πηγή:defencereview.gr

ΠΩΣ ΧΑΘΗΚΕ Η ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ

του Γ. Κολέμπα

Χαρακτηριστικό της ΚΑΠ: το ελληνικό κράτος-όπως και τα άλλα ευρωπαϊκά

κράτη- στρέφονταν κύρια προς τις άμεσες επιδοτήσεις(εξολοκλήρου από Ε.Ε.) και όχι προς ενισχύσεις για την αναζωογόνηση της υπαίθρου (συγχρηματοδότηση),
Μέσω επιδοτήσεων της ΚΑΠ ευνοήθηκαν οι επιλέξιμες μεγάλες μονοκαλλιέργειες (βαμβάκι, τεύτλα, σιτηρά, βιομηχανική ντομάτα, ροδάκινα, καπνά). Η γεωργική παραγωγή στράφηκε στο κυνήγι των επιδοτήσεων και όχι για να ικανοποιεί τη ζήτηση και την κατανάλωση, στη χώρα. Η ΚΑΠ μετάτρεψε και τον έλληνα αγρότη από παραγωγό γεωργικών προϊόντων, σε παραγωγό πρώτων υλών για τη βιομηχανία τροφίμων και ένδυσης.

Έχουμε εξάρτηση του αγρότη από τις αγροβιομηχανίες, δεν υπάρχει ευελιξία στην επιλογή καλλιεργειών, αντίθετα υπήρξε και εγκατάλειψη της παραγωγής, αφού επιδοτούνταν άσχετα με το εάν παρήγαγε ή όχι.

Τέλειωσε η τοπική παραγωγή διαφορετικών σοδειών και ζώων προσαρμοσμένων στο κλίμα και το έδαφος των περιοχών. Υπήρξε εκτόπισμα από λίγες βελτιωμένες ποικιλίες ανά είδος και ορισμένα υβρίδια, που θέλουν πολύ νερό, φυτοφάρμακα, λιπάσματα. (π.χ. μέχρι 1950: 111 ντόπιες ποικιλίες μαλακού σταριού, 139 σκληρού, 99 κριθαριού, 294 καλαμποκιού, 39 βρώμης. Τώρα έχουν διασωθεί 2-3% αυτών). Η δε ΕΕ ήθελε να προωθήσει και τις μεταλλαγμένες ποικιλίες, αλλά ευτυχώς ένα κίνημα ενάντια στα μεταλλαγμένα κατάφερε να κηρυχθούν όλες οι τότε νομαρχίες «ελεύθερες από μεταλλαγμένα» και καμμια κυβέρνηση δεν επέτρεψε την καλλιέργεια γ.τ.ο.

Ταυτόχρονα όμως εισάγαμε: κρεμμύδια από την Ινδία, λεμόνια- πορτοκάλια από την Ν. Αφρική. δαμάσκηνα και αχλάδια από τη Χιλή, φακές από τον Καναδά, φασόλια από την Κίνα, ρεβίθια από το Μεξικό, φιστίκια Αίγινας από την Τουρκία, μπάμιες- φασολάκια- πατάτες από την Αίγυπτο και όλα αυτά εκτός εποχής.

Μειώσαμε την παραγωγή ζαχαρότευτλων…για να εισάγουμε 200.000 τόνους ζάχαρη. Για την εισαγωγή σιτηρών δαπανούσαμε 250 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.

Είχαμε κάθετη μείωση των ιχθυαποθεμάτων και οικονομικό μαρασμό της παράκτιας αλιείας με επιδότηση για κόψιμο των καϊκιών. Το οικοσύστημα του Αιγαίου βρίσκεται ήδη υπό κατάρρευση, φανταστείτε τι θα γίνει αν τελικά αρχίσουν και οι γεωτρήσεις για τους υδρογονάνθρακες παντού.

Τελικό αποτέλεσμα: Παρακμή της υπαίθρου, απώλεια της αυτάρκειας στη διατροφή του πληθυσμού, γήρανση και μείωση του αγροτικού πληθυσμού: από 31% το 1981 στο 9,5% το 2009. (Λόγω της κρίσης το 2009-2010 αυξήθηκαν π.χ. οι νέοι αγρότες κατά 40.000)

Μεγάλη διαφορά εισοδημάτων μεταξύ μιας μειοψηφίας μεγαλοαγροτών και της πλειοψηφίας των μικρών.

Όσον αφορά στις Τιμές: Οι αγρότες έγιναν αποδέκτες τιμών που διαμορφώνουν οι μεταπράτες και τα καρτέλ των βιομηχανιών μεταποίησης και διατροφής. Οι καταναλωτές πλήρωναν τιμές 4-6 φορές μεγαλύτερες από αυτές που εισέπρατταν οι παραγωγοί.

Τα 2/3 των πρωτοβάθμιων αγροτικών συνεταιρισμών δεν ασκούν πια καμία δραστηριότητα, πέραν της εκλογής της συνδικαλιστικής ηγεσίας, ενώ μια σειρά από συνεταιριστικές βιομηχανίες όπως η ΑΓΝΟ, η ΟΛΥΜΠΟΣ, η ΡΟΔΟΠΗ, ΔΩΔΩΝΗ χρεοκόπησαν ή πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

Σε 30 χρόνια η Ελλάδα, από θετικό εμπορικό ισοζύγιο που είχε, έφθασε να έχει πάντα αρνητικό ισοζύγιο (π.χ. το 2008 2,7 δις Ε).Αυτό συνέβαλε και στην διόγκωση του συνολικού χρέους.

Δημιουργήθηκε εκτός από οικονομικό χρέος και οικολογικό, για τις επόμενες γενιές. Είχαμε τεράστιο περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος απ’ την παρακμή της υπαίθρου και της δημόσιας υγείας= η Ελληνική γεωργία έγινε αντιπαραγωγική με την έννοια ότι το εξωτερικό της κόστος, που το πληρώνει η κοινωνία, ξεπέρασε την προσφορά της.

2. Το παράδειγμα της Θεσσαλίας

Όλα τα παραπάνω τα παρακολουθήσαμε στο παράδειγμα της Θεσσαλίας, μαζί με τον Γιάννη Μπίλλα και αφιερώσαμε ένα κεφάλαιο στο βιβλίο μας για τον ανθρωπολογικό τύπο της αποανάπτυξης –τοπικοποίησης.

«Είχαμε και στη Θεσσαλία μονοκαλλιέργειες καρπουζιών, καπνού, καλαμποκιού και κυρίως βάμβακος που ισοπέδωσαν κάθε σπιθαμή της γης. Δένδρα κόπηκαν, ανεμοφράκτες γκρεμίσθηκαν, μπροστά το τρακτέρ ψεκάζει με ζιζανιοκτόνα, ακολουθεί το χημικό λίπασμα και στη συνέχεια η σπορά με καινούργιους υβριδικούς σπόρους. Αργότερα ακολουθούν κι άλλοι ψεκασμοί με ζιζανιοκτόνα (για τα χορτάρια) και με εντομοκτόνα για «τα βλαβερά» έντομα.

Χιλιάδες τόνοι χημικών λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων, εντομοκτόνων, παρασιτοκτόνων, ρίχνονται στην αγροτική γη. Το νερό της βροχής και του ποτίσματος ξεπλένει τα υπολείμματα των φυτοφαρμάκων και των λιπασμάτων. Κιτρινίζουν οι φλέβες και τα ποταμάκια από τα ζιζανιοκτόνα, το νερό τους, λόγω της ήπιας ροής, «κρατάει» για μέρες τα φυτοφάρμακα.
Οι Αγάδες ψοφάνε, οι καραβίδες και τα χέλια εξαφανίζονται, η υπόλοιπη υδρόβια ζωή (νερόκοτες, βίδρες, νεροχελώνες) και τα πουλιά τα εγκαταλείπουν λόγω έλλειψης τροφής. Ο υδροφόρος ορίζοντας γεμίζει νιτρικά. Σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κ. Νικήτα Μυλόπουλου στην ευρύτερη περιοχή χρησιμοποιούνται 230.000 τόνοι λιπάσματα και 2.000 τόνοι φυτοφάρμακα σε ετήσια βάση.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αγρότης να χάσει την επαφή με τον κύκλο ζωής της γης. Υιοθετεί τη γραμμική βιομηχανική αντίληψη για την παραγωγή και χάνει την αυτάρκεια του. Τρέφεται και αυτός από το σουπερμάρκετ…»
Ίσως χρειαστεί αρκετός χρόνος και προσπάθεια ακόμα για να αποδομηθεί το κεντρικό φαντασιακό της διαρκούς μεγέθυνσης στον αγροτικό κόσμο και μια σειρά από αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν στους αγρότες κυρίως μέσω των επιδοτήσεων των Βρυξελών. Κυρίως χρειάζεται να γίνει εμφανής ένας άλλος τρόπος παραγωγής στους ίδιους τους αγρότες.

3. Ποιά η διέξοδος σήμερα; Για ποιά παραγωγική ανασυγκρότηση μιλάμε;

Θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω τη διέξοδο που προτείνουμε, πάλι στη βάση της βιοπεριφέρειας[1] της Θεσσαλίας:

•      «Αγροτική» οικο-γεωργία( το οικο- όχι μόνο με την έννοια του οικολογικού, αλλά και με την αρχαιοελληνική έννοια του «οικου»), που θα ικανοποιεί τις βιοτικές ανάγκες της αλυσίδας: αγρότης-κοινότητα-περιοχή-χώρα και θα μετατρέψει πάλι τη Θεσσαλία σε έναν μεγάλο κήπο-όπου υπάρχουν επιφανειακά νερά από μικρά φράγματα-και σε σιτοβολώνα σε μη ποτιστικά εδάφη.
•      «Πολυλειτουργικός» αγρότης με ολοκληρωμένα αγροκτήματα με πολλά διαφορετικά είδη ζωντανών-ζωϊκών,φυτικών, με βελτιωμένο έδαφος και περιβάλλον, με ντόπια βιοποικιλότητα, με μεταποίηση-διάθεση προϊόντων με κοινοτίστικη αντίληψη για αναζωογόνηση της υπαίθρου και όχι για τις επιδοτήσεις
•      Μετατροπή της βιοπεριφέρειας σε ζώνη οικο-καλλιέργειας, ελεύθερης από μεταλλαγμένα, με πέρασμα από το χημικό τρόπο παραγωγής σε βιολογικό ή φυσικό τρόπο παραγωγής (Έδρα οικολογικής γεωργίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας)
•      Λογική της υγιεινής τροφής(παραγωγή και για τον ίδιο τον αγρότη και για την τοπική αγορά και όχι για την απρόσωπη αγορά).
•      Αποφυγή των μεσαζόντων- σωστές και δίκαιες τιμές, με βιώσιμη παραγωγή της εγγύτητας για ικανοποίηση βιοτικών αναγκών μέσω της διανομής της εγγύτητας(μικρές διαδρομές από την παραγωγή στην κατανάλωση.
•      Αναδιάρθρωση αναγκών- αντικαταναλωτισμός – μείωση εξωτερικών εισροών-ανθεκτικές ντόπιες ποικιλίες και ράτσες(ΠΟΠ, ΠΓΕ, κ.λ.π.). Αποκατάσταση του μεσογειακού διατροφικού μοντέλου με μείωση της κατανάλωσης κρέατος
•      Μεταποίηση των γεωργικών σε προϊόντα διατροφής και ένδυσης(π.χ. ανασύσταση κλωστοϋφαντουργείας, βιομηχανίας ζάχαρης)
•      Εξοικονόμιση και αυτοπαραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ εγκαθιστώντας στα αγροτικά υπόστεγα, στις αποθήκες, στα σπίτια κ.λπ. μικρά αποκεντρωμένα συστήματα
•      Αγροτουρισμός (ταυτόχρονα ξενοδόχοι, μάγειροι, κ.λ.π). Κατάργηση λεηλασίας θάλασσας από τα μεγάλα αλιευτικά, αναζωογόνηση με την παράκτια αλιεία.
•      Αναβλάστηση δασών, σταμάτημα ερημοποίησης, αποκατατάσταση άγριας φύσης, ποταμών λιμνών παραλιών, αναζωογόνηση εδαφών αποκαθιστώντας την οργανική ύλη και τον εδαφολογικό άνθρακα, ώστε να απορροφήσουμε τα επόμενα χρόνια τη περίσσια του διοξειδίου του άνθρακα της ατμόσφαιρας (αιτία για τη κλιματική αλλαγή-καταστροφή που έρχεται αν δεν το κάνουμε).
•      Ομάδες-συνεταιρισμοί νέας μορφής, κολεκτιβίστικες δομές αγροτικής παραγωγής, «διευρυμένες» οικογένειες, οικοκοινότητες(κοινό ταμείο), εναλλακτικά δίκτυα διανομής, συνεταιρισμοί παραγωγοκαταναλωτών, «καλάθια» και μικρά συνεταιριστικά μαγαζιά, συνεργασία με  κινήματα καταναλωτών για «κοινωνικά στηριζόμενη γεωργία»,
•      Δίκτυα διανομής και ανταλλαγής προϊόντων-υπηρεσιών με τοπικά νομίσματα ή αχρήματα.
•      Καταλήψεις κρατικής-ιδίως τώρα που λόγω φορολογίας απομυθοποιείται η ατομική ιδιοκτησία[2]– και εκκλησιαστικής γης από κινήματα ανέργων σε μια προσπάθεια αυτοαξιοποίησης της παραγωγικής τους δυνατότητας-παρατημένα χωριά
•      Καλλιέργεια αστικής και περιαστικής δημοτικής γης –δημοτικοί λαχανόκηποι από κινήματα γειτονιάς, από συνταξιούχους ή «καλλιεργητές του σαββατοκύριακου» και του «ελεύθερου χρόνου».
•      Εσωτερική αντίστροφη μετανάστευση[3](όχι εξωτερική στην οποία στρέφονται πολλοί άνεργοι νέοι σήμερα) με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης
•      Το σημερινό 9-10% των ελλήνων αγροτών δεν μπορούν να θρέψουν το υπόλοιπο 90% με υγιεινά προϊόντα διατροφής. Για την αυτάρκεια θα χρειασθεί να ασχοληθούν περισσότεροι με τη γεωργία. Κοινωνικοποίηση –τοπικοποίηση του αγροτοδιατροφικού τομέα και όχι εταιριοποίηση.

4. Διέξοδος ο αγροδιατροφικός τομέας και η περιφέρεια;

Σύμφωνα με έρευνα της Kapa Recearch για το Υπουργείο Γεωργίας τα πρώτα χρόνια της σημερινής κρίσης:
Το 68% των ερωτηθέντων-κύρια ηλικείας μεταξύ 25-39 ετών-έχουν σκεφθεί την μετεγκατάσταση στην περιφέρεια
Το 1/3 από αυτούς σκέφτονται να ασχοληθούν με τον αγροτικό τομέα, εκ των οποίων το 78% με φυτική παραγωγή-κύρια ελιά και βιολογικές καλλιέργειες- και 15,5% κτηνοτροφία
Το 63% βλέπει θετικά την προοπτική να γίνει το παιδί του αγρότης
Το 71% πιστεύει ότι πρέπει να στηριχθούμε στη γεωργία για έξοδο από τη κρίση.

Ο αγροτικός τομέας είναι ο μόνος που δεν συρρικνώθηκε μετά το 2008 (από 6,18 δισ. προστιθέμενη αξία το 2008 στο 7,79 δισ. το 2010, αύξηση 26%, ενώ κατασκευές: -18%, μεταποίηση: -11,8%).

Μεταξύ 2008-2011: 60.000 νέες θέσεις εργασίας. Το έλλειμμα: 2007 3δισ., ενώ 2010 1,8 δισ., μείωση εισαγωγών και αύξηση εξαγωγών κατά 725 εκατομ. ευρώ το ίδιο διάστημα.

Θα χρειασθεί να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό κίνημα, που θα ξεκινήσει από την «άμυνα», από τα συνθήματα: δεν «πληρώνουμε τα χρέη τους», «δε πουλάμε τα κοινωνικά και δημόσια αγαθά μας, ούτε το περιβάλλον μας», «δε χρειαζόμαστε τα λεφτά τους» κ.λπ., και θα προχωρήσει επιθετικά στη δημιουργία εναλλακτικών μορφών ατομικής και κοινωνικής ύπαρξης. Να διαμορφώσει και να βάλει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα από τα κάτω, για τους «από κάτω», που θα δίνει λύσεις στην καθημερινότητά τους, αποτινάζοντας από πάνω τους το καθεστώς της αποικίας χρέους, στο οποίο βρίσκεται η χώρα, αλλά θα αλλάζει και την κυρίαρχη ατομική και κοινωνική συνείδηση του ατομικισμού που έχει διαμορφώσει τον κυρίαρχο σημερινό ανθρωπολογικό τύπο της ελληνικής κοινωνίας, ανεξάρτητα της ταξικής του προέλευσης.

Nα αναβιώσουμε το κοινοτικό πνεύμα για να ξεπεράσουμε τη κρίση, αλλά και για να αποχαιρετήσουμε τον καπιταλισμό που μας οδηγεί στη βαρβαρότητα και την οικο-καταστροφή

Θα χρειασθεί να στηριχθούμε στις κοινότητες κάθε είδους- αστικές ή της υπαίθρου, αλλά και επαγγελματικές, κοινωνικής ή συνεργατικής οικονομίας, τις κοινότητες ενδιαφερόντων ή του διαδικτύου(π.χ. κοινότητες «κοινής χρήσης» κατοικιών, αυτοκινήτων κ.λπ) -σαν κύτταρα της νέας κοινωνίας που θα επιδιώξουμε.

Εφαλτήρας για την οικονομία μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας, ο τομέας ένδυσης-υπόδησης, ο ενεργειακός τομέας με αιχμή στα αποκεντρωμένα μικρά συστήματα των ΑΠΕ και τις ήπιες τεχνολογίες, καθώς και ο τομέας του ήπιου οικοτουρισμού για δημιουργία επιπλέον τοπικού εισοδήματος.

Εφαλτήρας για τη διαμόρφωση αντίστοιχης πολιτικής οι τοπικές αμεσοδημοκρατικές κινήσεις πολιτών που παρεμβαίνοντας στις τοπικές κοινωνίες θα απαιτήσουν «συμμετοχικούς προϋπολογισμούς» στους δήμους και θα στήσουν παντού Συμβούλια Αποαναπτυξιακής Παραγωγικής Ανασυγρότησης, τα οποία θα ερευνήσουν τις δυνατότητες μιας ενδογενούς αποαναπτυξιακής τοπικής παραγωγής με το μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα

[1] Η έννοια της βιοπεριφέρειας: Πρόκειται για μια οικολογική και γεωγραφική ταυτόχρονα περιοχή, που αποτελεί ένα χώρο με κοινές φυσικές και γεωγραφικές συνθήκες, αρκετό για να εξασφαλίζει τους κύκλους της ζωής και των θρεπτικών φυσικών στοιχείων και υλικών, καθώς και την ενσωμάτωση των αποβλήτων, αλλά και κοινές ιστορικές καταβολές και ηθικές αξίες των ανθρώπινων κοινοτήτων της, που της δίνουν μια ταυτότητα. Μπορεί να είναι μια περιοχή στα πλαίσια μιας νομαρχίας του παρελθόντος (π.χ. Μαγνησίας) με 1-2 αστικούς δήμους και μερικούς περιφερειακούς δήμους και κοινότητες, που μπορεί να εξασφαλίζει αυτοδυναμία πόρων και ενέργειας. Μπορεί βέβαια να επεκταθεί και στα πλαίσια μιας υπάρχουσας περιφέρειας του «Καλλικράτη», όπως η Θεσσαλία, αλλά θα εξαρτάται και από τον ανθρώπινο πληθυσμό της που δε θα πρέπει να υπερβαίνει το 1.000.000.

[2] Το 2016: 54.422 αποποιήσεις κληρονομιάς από κληρονόμους
Το 2017: 130.000 αποποιήσεις. Αποτέλεσμα: ο μεγαλύτερος κληρονόμος-μη φορολογούμενος φυσικά-αποδείχνεται το ελληνικό κράτος.

[3] Μέχρι το 2050, σχεδόν επτά στους δέκα ανθρώπους, το 68% του συνολικού πληθυσμού του πλανήτη, θα κατοικεί σε αστικά κέντρα, από 55% σήμερα, σύμφωνα με μια μελέτη των Ηνωμένων Εθνών. Και το Ελληνικό με τους μελλοντικούς ουρανοξύστες είναι μια «ανάπτυξη» προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν μας αρκεί που ο μισός πληθυσμός της χώρας έχει συγκεντρωθεί στο Λεκανοπέδιο!