Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΗ

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΗ

Jan 20

Posted Wednesday, 20 January 2016

Ολόκληρη η ιστορική επιστολη του Άρη Βελουχιώτη έχει ως εξής:

Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ

Αγαπητοί σύντροφοι,

Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.

1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες ...

περισσότερα

ΟΙ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΝ

ΟΙ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΝ

Apr 29

Posted Friday, 29 April 2016

«Ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας»! Το είπε ο Πλούταρχος τον 1ο μ.Χ. αιώνα και να που έφθασε η στιγμή να εκτιμηθούν οι λόγοι του. «Εχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί ...

περισσότερα

Previous Next

ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΙΣ ΛΕΞΕΙΣ-ΦΡΑΣΕΙΣ

WITHDRAWAL OF ITALY FROM THE EURO AREA

WITHDRAWAL OF ITALY FROM THE EURO AREA

Jul 11

Posted Tuesday, 11 July 2017

https://doi.org/10.1016/j.econmod.2017.04.010

...

ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Jul 20

Posted Thursday, 20 July 2017

Το Καστελόριζο είναι ο κύριος στόχος του Ερντογάν: Πολύτιμη για την Ελλάδα η αξία του TOPICS:Ανατολική ...

Previous Next

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ

ΠΝΙΓΜΟΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ: Οι υψηλές θερμοκρασίες των περασμένων ημερών οδήγησαν αρκετούς στις παραλίες, ωστόσο μαζί με τα μπάνια ξεκίνησε και η καταγραφή θανάτων λουομένων. Οπως λέει ο κ. Δημήτρης Α. Σαϊτάκης, τ. περιφερειακός διοικητής Λιμενικών Αρχών Κρήτης και Κεντρικός Λιμενάρχης Ηρακλείου, «με τον όρο "πνιγμός" ορίζεται ο θάνατος που οφείλεται σε ασφυξία κατά τη βύθιση σε ένα υγρό μέσο, συνήθως νερό, ή εντός 24 ωρών από τη βύθιση. ...
περισσότερα

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ και ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

PromitheasRadio.gr - promitheas Web TV . ΣΤΑΘΜΟI ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Το Καστελόριζο είναι ο κύριος στόχος του Ερντογάν: Πολύτιμη για την Ελλάδα η αξία του TOPICS:Ανατολική ΜεσόγειοςΑΟΖΕρντογάνΚΑστελόριζοΜεγίστηΡω Η φωτογραφία ελήφθη το 2016 όταν βρέθηκε στο Καστελόριζο για λίγες ώρες το υποβρύχιο του Πολεμικού Ναυτικού «Ματρώζος». Το υποβρύχιο είναι το νεότερο τύπου 214 που εντάχθηκε στο στόλο του ΠΝ και βρισκόταν στην Ανατολική Μεσόγειο στο πλαίσιο της νατοϊκής επιχείρησης «Active Endeavour». Σκοπός της παρουσίας του σύγχρονου υποβρυχίου στο ακριτικό νησί ήταν, όπως αναφέρουν στρατιωτικές πηγές, η επίδειξη σημαίας. Φωτογραφία ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟΗ φωτογραφία ελήφθη το 2016 όταν βρέθηκε στο Καστελόριζο για λίγες ώρες το υποβρύχιο του Πολεμικού Ναυτικού «Ματρώζος». Το υποβρύχιο είναι το νεότερο τύπου 214 που εντάχθηκε στο στόλο του ΠΝ και βρισκόταν στην Ανατολική Μεσόγειο στο πλαίσιο της νατοϊκής επιχείρησης «Active Endeavour». Σκοπός της παρουσίας του σύγχρονου υποβρυχίου στο ακριτικό νησί ήταν, όπως αναφέρουν στρατιωτικές πηγές, η επίδειξη σημαίας. Φωτογραφία ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ July 19, 2017 2K SHARES Share to Facebook FacebookShare to Twitter TwitterShare to Google+ Google+Share to LinkedIn LinkedIn Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης Προσπαθώ, μάταια, από την δεκαετία του 1980 να ενημερώσω τις ελληνικές κυβερνήσεις και τον ελληνικό λαό για την αξία του Καστελόριζου. Ακόμα και, σήμερα, τα δελτία καιρού στις ελληνικές τηλεοράσεις δεν περιλαμβάνουν το ακριτικό νησί, διότι κείται πολύ ανατολικότερα από τους χάρτες που χρησιμοποιούν. Επίσης, κάποιοι αγνοούν και βασικά στοιχεία της γεωγραφίας αναφέροντας ότι το Καστελόριζο είναι το νοτιότερο μέρος της Ευρώπης. Η Κύπρος είναι το νοτιότερο μέρος της Ευρώπης και το Καστελόριζο αποτελεί το ανατολικότερο μέρος της Ελλάδας. Η Ελλάδα ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το Καστελόριζο, όταν πληροφορήθηκε το περίφημο Σχέδιο Άτσεσον του 1964. Στο αρχικό σχέδιο, η Κύπρος θα παραχωρείτο ολόκληρη στην Ελλάδα εκτός της Καρπασίας, όπου θα εγκαθίστατο μια στρατιωτική βάση της Τουρκίας παρόμοια με τις Βρετανικές βάσεις στο νησί, χωρίς χρονικά περιθώρια. Επιπλέον το Καστελόριζο θα παραχωρείτο στην Τουρκία. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος απέρριψε αμέσως αυτό το σχέδιο. Ο Άτσεσον πρότεινε μια αλλαγή που προέβλεπε ότι η Τουρκία θα διατηρούσε την Καρπασία μόνο για 50 χρόνια και η Τουρκία το απέρριψε. Έχουν περάσει από τότε 53 χρόνια, αλλά φαίνεται ότι οι Τούρκοι εξακολουθούν να εποφθαλμιούν το σύμπλεγμα του Καστελόριζου (Μεγίστη, Ρω και Στρογγύλη). Όπως έχω τονίσει, χρόνια πριν, το Σχέδιο Άτσεσον ήταν προσεκτικά σχεδιασμένο. Όταν δει κανείς πόσο μικρό είναι το Καστελόριζο, εύκολα θα αντιληφθεί ότι η Τουρκία δεν επιθυμούσε μια τέτοια ανταλλαγή, αλλά ούτε και η Ελλάδα να παραδώσει ελληνικό έδαφος, όσο μικρό και να ήταν αυτό. Αλλά ο Άτσεσον είχε άλλο πράγμα στο μυαλό του. Οι Αμερικανοί, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γνώριζαν την αξία των υδρογονανθράκων και είχαν αρχίσει μυστικές έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο για τον μεγάλο ορυκτό πλούτο της περιοχής. Τότε βέβαια υπήρχε μόνο η έννοια της υφαλοκρηπίδας, αλλά οι Αμερικανοί γνώριζαν ότι και τα νησιά διαθέτουν υφαλοκρηπίδα. Έτσι σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ θα ανήκε στην Τουρκία. Το Καστελόριζο βρίσκεται στο επίκεντρο των τουρκικών προκλήσεων, διότι κατέχει μια πλεονεκτική και κομβική θέση στην Ανατολική Μεσόγειο. Δυστυχώς, κάποιοι Έλληνες αναλυτές αναφέρουν ότι τo μικρό αυτό νησί αποτελεί το κλειδί για την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ. Το Καστελόριζο δεν αποτελεί κλειδί για την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ. Κανένα τμήμα της ελληνικής επικράτειας δεν αποτελεί κλειδί για την ανακήρυξη της ΑΟΖ. Το Καστελόριζο αποτελεί το κλειδί για την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ. Προξενεί εντύπωση ότι, μετά από τόσα χρόνια, συνεχίζεται η σύγχυση ανάμεσα στις έννοιες ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει λύσει αυτά τα προβλήματα από την εποχή του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου που αυτές τις ημέρες κοιτά από ψηλά με καμάρι πόσο καλά θωρακισμένη είναι η ΑΟΖ του νησιού του. Η Κύπρος από βρετανική αποικία έγινε κράτος και, από το 1960 μέχρι σήμερα, συμπεριφέρεται σαν κράτος. Αυτό είναι και το τραγικό πρόβλημα της Ελλάδας που δεν γνωρίζει να συμπεριφέρεται σαν κράτος. Το μαρτυρικό νησί προχωράει στον σχεδιασμό του για την αξιοποίηση της ΑΟΖ του με πολύ καλά προγραμματισμένα βήματα, αξιοποιώντας τις συμμαχίες που έχει κτίσει στην πιο επικίνδυνη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου Ας δούμε τις προσγειωμένες δηλώσεις του Νίκου Χριστοδουλίδη, Κυβερνητικού Εκπροσώπου της Κύπρου πουν κάνουν τον Ερντογάν έτοιμο για εγκεφαλικό: «H νέα NAVTEX της Τουρκίας είναι η προσφιλής τακτική της Άγκυρας όπως τη βιώνουμε εδώ και πολλά χρόνια, αν θυμάμαι καλά από το 2011 που ξεκίνησαν, αν θέλετε, πιο συγκεκριμένα οι δραστηριότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της ΑΟΖ. Οι ενεργειακοί σχεδιασμοί στο τεμάχιο 11, στην κυπριακή ΑΟΖ συνεχίζονται χωρίς κανένα πρόβλημα. Αμέσως μετά την έκδοση της οδηγίας προς ναυτιλλομένους έχουμε προχωρήσει στην έκδοση οδηγίας που ακυρώνουμε αυτό που επιχείρησε η Τουρκία να κάνει, την ίδια στιγμή έχουμε ήδη προβεί σε ενέργειες σε διπλωματικό επίπεδο. Συνεχίζουμε να έχουμε την ίδια προσέγγιση. Δεν θα κάνουμε, αν θέλετε, τη χάρη στην Τουρκία να δημιουργήσουμε σε ένα δημόσιο επίπεδο μια κρίση στη Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που δεν υφίσταται. Μπορώ να σας πω ότι οι ενεργειακοί μας σχεδιασμοί και συγκεκριμένα στο τεμάχιο 11 συνεχίζονται χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα και η δική μας προσέγγιση συνοψίζεται στην σοβαρότητα, ψυχραιμία και λίγα λόγια» Οι Παράνομες Απαιτήσεις της Τουρκίας Η Τουρκία προσπαθεί για πολύ καιρό τώρα να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι η περιοχή ανάμεσα στο Καστελόριζο, την Κρήτη και την Κύπρο είναι μέρος της τουρκικής ΑΟΖ. Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση όλων των κανόνων του Δίκαιου της Θάλασσας. Από το 2011, η Τουρκία κυκλοφορεί τον παρακάτω χάρτη που δείχνει την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι ξεκάθαρα μια εξόφθαλμη παραβίαση των κανόνων του UNCLOS. Χάρτης της παράνομης ΑΟΖ της Τουρκίας ΠΗΓΗ: Θεόδωρος Καρυώτης, Η ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, Αθήνα: Εκδόσεις Λιβάνης, 2014, σελ. 194. ΠΗΓΗ: Θεόδωρος Καρυώτης, Η ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, Αθήνα: Εκδόσεις Λιβάνης, 2014, σελ. 194. Δίνουν στη Ρόδο, στην Κάρπαθο και το Καστελόριζο μόνο 6 ν.μ. χωρικά ύδατα και όχι υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Δίνουν ελάχιστη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ στο βόρειο τμήμα της Κρήτης και παριστάνουν ότι έχουν, σε μεγάλη έκταση, μια τεράστια υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ που συνορεύει με την Αιγυπτιακή ΑΟΖ. Υποτίθεται ότι αυτή η οριοθέτηση είναι σύμφωνη με την αρχή της ευθυδικίας που είναι η προσφιλής της οριοθέτηση. Εάν η Τουρκία προσκομίσει κάποια ημέρα, αυτό τον χάρτη, σε ένα διεθνές δικαστήριο θα πάθει μεγάλη ζημιά. Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος και η εγκληματική αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να ανακηρύξουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή απέναντι σε διεθνείς πιέσεις. Η Έκθεση της CIA Υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα παράμετρος της ελληνοτουρκικής διένεξης που έχει σχέση με τη θέση της CIA για το θέμα των υδρογονανθράκων του Αιγαίου. Σε μια απόρρητη έκθεσή της που γράφτηκε το 1984 και της έδωσε την ονομασία «Μνημόνιο»,* που έχει αποχαρακτηριστεί από τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου και καλύπτει όλα τα θέματα της ελληνοτουρκικής διαφοράς όπως η επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας από τα 6 στο 12 ν.μ., τον εναέριο χώρο, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και την στρατικοποίηση μερικών ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Στις 31 σελίδες αυτού του μνημονίου γίνεται μια προσπάθεια από την CIA να είναι ουδέτερη σ’ αυτή την πολύ σημαντική διένεξη για την Αμερική. Βέβαια, αναφέρουν ότι η Τουρκία για πολλά χρόνια τώρα έχει προειδοποιήσει την Ελλάδα ότι η αύξηση των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο θα αποτελεί casus belli, αλλά οι Αμερικανοί δεν παίρνουν θέση σε αυτό το θέμα. Τέλος, αυτό το μνημόνιο στην σύνοψη των θέσεών του αναφέρει: “Έτσι, ενώ η διένεξη ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία είναι πιθανότερο να απορρέει από μια στρατιωτική σύγκρουση στη Κύπρο, θα μπορούσε να επεκταθεί στο Αιγαίο και πιθανώς στην Θράκη – μόνο και μόνο γιατί οι Έλληνες αναγνωρίζουν το ευκρινές στρατιωτικό πλεονέκτημα της Τουρκίας σε μια σύγκρουση που θα περιορίζεται μόνο στο νησί. Οι Έλληνες θα έχουν μια μικρή υπεροχή σε εναέριες εμπλοκές στο Αιγαίο και θα κρατήσουν τις θέσεις τους στη θάλασσα. Στα σύνορα με την Θράκη, το πολύ δύσκολο έδαφος θα αντισταθμίσει την υπεροχή της Τουρκίας σε στρατό ξηράς και ο πόλεμος εκεί μάλλον θα τελειώσει με στασιμότητα.» Οι δραματικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, και οι παράνομες ΝΑVTEX και NOTAM που εκδίδει η Τουρκία δεσμεύοντας την περιοχή από το Καστελόριζο μέχρι την Κύπρο, αναμφίβολα δημιουργεί μια νέα επικίνδυνη κατάσταση στην περιοχή. Ο Σουλτάνος, αντιλαμβανόμενος ότι η παρουσία πολεμικών σκαφών των ΗΠΑ, της Γαλλίας και του Ισραήλ του έχουν κόψει τους παληκαρισμούς στην ΑΟΖ της Κύπρου , ετοιμάζεται να δημιουργήσει μια κατάσταση όμοια με τα Ίμια, στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Δεν είναι τυχαίο ότι η τελευταία του NAVTEX έγινε έξω από το Καστελόριζο. Το Καστελόριζο, η Ρω και η Στρογγύλη είναι οι κύριοι στόχοι της Τουρκίας από την εποχή που ήταν Πρωθυπουργός της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος ειδοποίησε τότε τους Αμερικανούς ότι κατάληψη ενός νησιού σημαίνει πόλεμο. Η κυβέρνηση Ρέιγκαν, παρόλον ότι αντιπαθούσε τον Παπανδρέου, σταμάτησε τα σχέδια της Τουρκίας. Κανείς πάντως δεν γνωρίζει, σήμερα, τις προθέσεις της κυβέρνησης Τραμπ. Κλειδί είναι ο Ρεξ Τίλλερσον που γνωρίζει καλά την περιοχή και είναι γνώστης της έννοιας της ΑΟΖ. Ήρθε, τώρα, η ώρα για μια τετραμερή συνάντηση, που έχει αδικαιολόγητα καθυστερήσει, ανάμεσα στο Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ελλάδα και την Κύπρο. Έχουν σημαντικά κοινά συμφέροντα στην γειτονιά τους και η στενότερη συμμαχία σε θέματα γεωστρατηγικής, οικονομίας, υδρογονανθράκων και ασφάλειας. Η ελληνική κυβέρνηση, που δεν φημίζεται να παίρνει πρωτοβουλίες, ήρθε η ώρα να σταθεί στο ύψος των κρίσιμων αυτών στιγμών του ελληνισμού και να γίνει αυτή η συνάντηση το ταχύτερο δυνατόν. Πηγή: mignatiou.com

ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΕΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ : ΑΡΘΡΟ 120

Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που Δικαιούνται και Υποχρεούνται να Αντιστέκονται με κάθε μέσο Εναντίον Οποιουδήποτε Επιχειρεί να το Καταλύσει με τη Βία.

ΑΝ ΠΕΡΝΑΓΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ...

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος Για να είναι κανείς σε θέση να κοιτά μπροστά, πρέπει, μεταξύ άλλων, πρώτα να κοιτά καλά πίσω, ειδικά δε όταν αυτό το πίσω δεν είναι μακρινό, αλλά, ουσιαστικά, «χθες». Σαν χθες ήταν λοιπόν όταν, πριν από λίγα χρόνια, η Κύπρος υπέστη μια τρομακτική, διεθνή, ελληνική αλλά και εσωτερική, πίεση, προκειμένου να αποδεχθεί το Σχέδιο Ανάν. Τα γεγονότα είναι γνωστά σε όλους: ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου, ο άνθρωπος ο οποίος έθεσε τη χώρα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, πρωτοστάτησε, ως μη όφειλε σεβόμενος την αυθυπαρξία της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην προπαγάνδα υπέρ του τραγικού για τη χώρα Σχεδίου. Το κύριο «επιχείρημα» εκείνων που ήθελαν την επιβολή του ήταν ότι αν δεν γινόταν αποδεκτό, η Κύπρος θα… καταστρεφόταν. Μιλούσαν για απόλυτη διεθνή απομόνωση και για φοβερές συνέπειες κάθε μορφής, που θα ερχόντουσαν την επομένη της απόρριψης, στην οποία πρωτοστάτησε ο τότε πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος και την υπερψήφισε ο κυπριακός λαός. Τελικά, όχι μόνον δεν ήρθαν αυτές οι επαπειλούμενες καταστροφές, όχι μόνον η Κύπρος δεν πιέστηκε στη συνέχεια από τις διεθνείς δυνάμεις, όχι μόνον η Τουρκία δεν κουνήθηκε, αλλά, αντιθέτως, σήμερα, οι μεγάλες αυτές δυτικές δυνάμεις είναι που πρωτοστατούν στην προστασία του δικαιώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας να προχωρήσει στις έρευνες για φυσικούς πόρους και που εταιρίες τους τις διεξάγουν. Το γαλλικό τρυπάνι ξεκίνησε με ισχυρές στρατιωτικές γαλλικές, ισραηλινές και ελληνικές δυνάμεις να βρίσκονται παρούσες ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο η Τουρκία να επιχειρήσει κάποια ανόητη κίνηση. Η υπουργός Αμυνας της Γαλλίας βρέθηκε χθες στην Κύπρο και έδωσε απόλυτα το στίγμα… Αν όμως είχε περάσει το Σχέδιο Ανάν, σήμερα, όλα αυτά θα ήταν αδύνατο να συμβούν: στην πραγματικότητα, τα πάντα θα ήταν υπό την πλήρη αίρεση της Αγκυρας – και όχι φυσικά των Τουρκοκυπρίων, όπως φάνηκε άλλωστε και στις τελευταίες διαπραγματεύσεις, όπου ο Ακιντζί, αν και για πολλά χρόνια πολύ συναινετικός πολιτικός, από την ώρα που ανέλαβε καθήκοντα, έχασε κάθε δυνατότητα να χαράξει πολιτική: λέει και κάνει μέχρι κεραίας ό,τι του πουν από την Αγκυρα. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε αυτοκαταργηθεί και ο αληθινός συνομιλητής όλων των διεθνών παραγόντων, πολιτικών και οικονομικών, για τις έρευνες, θα ήταν σήμερα επί της ουσίας ο Ερντογάν. Αυτή θα ήταν η πραγματικότητα. Τώρα, το Λονδίνο, που στο Κυπριακό έχει πάντοτε έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο, φέρεται να επιχειρεί να επαναφέρει ένα σχέδιο λύσης ουσιαστικά σαν αυτό που μόλις απορρίφθηκε στην Ελβετία – σχέδιο το οποίο δεν ήταν δυνατό να αποδεχθεί ο σημερινός πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος υπήρξε θερμός υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν… Η Κύπρος – και η Ελλάδα – δεν πρέπει να κάνουν το μέγα σφάλμα να αποδεχθούν τίποτα σαν αυτό το σχέδιο, όποιος κι αν το φέρει, ό,τι κι αν, υποτίθεται, ότι βελτιώνει, εφόσον δεν ξεκαθαρίζονται απόλυτα τα μείζονα και δεν διασφαλίζονται, μεταξύ άλλων, η αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής και το τέλος των εγγυήσεων. Θα πρόκειται για ολέθριο λάθος. Η διεθνής πολιτική για το Κυπριακό είναι μία τρομερά σύνθετη υπόθεση. Η ουσία όμως είναι ότι σήμερα, τα πράγματα έχουν πλέον «γυρίσει». Το ίδιος συμβαίνει και με την ελληνοτουρκική ισορροπία: η Σούδα αντικαθιστά σταδιακά το Ιντσιρλίκ της Τουρκίας την ώρα που το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Τζορτζ Μπους μπλοκάρει τις τουρκικές επικοινωνίες στην κυπριακή ΑΟΖ! Κύπρος και Ελλάδα πρέπει να προχωρήσουν στην κατεύθυνση που ήδη βαδίζουν και η οποία ήδη έχει αποδώσει πολύ μεγάλους καρπούς. Ας απειλούν οι Τούρκοι. Δεν νοείται ούτε βήμα πίσω. Οι ισχυρές διπλωματικές, γεωπολιτικές και οικονομικές συμμαχίες και εξίσου ισχυρή και αποφασιστική βούληση για τη στρατιωτική άμυνα της Κύπρου και της Ελλάδας είναι ο μόνος δρόμος. Και, σε αντίθεση με την καταστροφική λογική της υποχώρησης, αυτός ο δρόμος ήδη οδηγεί κάπου. Το απέδειξαν περίτρανα και η απόρριψη του Ανάν τότε αλλά και οι τρέχουσες εξελίξεις. Υ.Γ. Και ίσως το παράδειγμα του «όχι» που ειπώθηκε στο Σχέδιο Ανάν να πρέπει να κάνει πολλούς να σκεφτούν κάποια άλλα «όχι», ιδίως εδώ στην Ελλάδα, που, τελικά, δεν ειπώθηκαν…

ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΤΟ 66% ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ !...

Το 66% των ψαρικών που καταναλώνουν οι Έλληνες είναι εισαγόμενα. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει έκθεση το WWF, το οποίο διερωτάται πως είναι δυνατό να συμβαίνει σε μία χώρα με τόσο μεγάλη παράδοση στην αλιεία.

Τα Μεσογειακά κράτη της ΕΕ - Κροατία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Σλοβενία, Ισπανία και Πορτογαλία - τα οποία αναλύονται στη νέα έκθεση του WWF, Seafood and the Mediterranean: local tastes, global markets (Θαλασσινά και Μεσόγειος: τοπικές προτιμήσεις, παγκόσμιες αγορές), συγκαταλέγονται στους μεγαλύτερους καταναλωτές ψαρικών παγκοσμίως. Η περιοχή έχει ετήσια μέση κατανάλωση 33,4 κιλών ψαρικών κατ’ άτομο, τη στιγμή που ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 22,9 κιλά και ο διεθνής μέσος όρος 19,2 κιλά. Αναφορικά με την Ελλάδα, ιδιαίτερα υψηλή είναι η ετήσια κατανάλωση ψαρικών κατ’ άτομο, η οποία αγγίζει τα 19,6 κιλά, εκ των οποίων το 66% είναι εισαγόμενα, το 22% προϊόντα εγχώριας υδατοκαλλιέργειας και μόνο το 12% προϊόντα εγχώριας αλιείας. Αντίστοιχα, η κατανάλωση στην Πορτογαλία είναι 56,8 κιλά, τα οποία αντιστοιχούν σε πάνω από ένα κιλό ψαρικών κατ’ άτομο την εβδομάδα, ενώ η Ισπανία έχει την επόμενη υψηλότερη κατανάλωση, με 42,4 κιλά ψαριών.

Επιπλέον, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη μελέτη, το μεγαλύτερο ποσοστό των ψαρικών που πωλούνται στις αγορές της Μεσογείου είναι εισαγόμενα και προέρχονται, κυρίως από αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ σημειώνεται παράλληλα, ότι για κάθε κιλό ψαρικών που αλιεύονται ή εκτρέφονται στα μεσογειακά κράτη της ΕΕ, σχεδόν δύο ακόμα κιλά εισάγονται από άλλες χώρες.

Για να κατανοήσει κανείς την κλίμακα του εμπορίου αρκεί να αναφέρουμε ότι τα μεσογειακά κράτη της ΕΕ καταναλώνουν σχεδόν 7,5 εκατομμύρια τόνους ψαρικών ετησίως. Παρόλα αυτά, εξ αυτών μόνο οι 2,75 εκατομμύρια τόνοι προέρχονται από εγχώριες πηγές. Αυτό σημαίνει ότι αφενός για να καλύψουμε τη ζήτηση, κάθε χρόνο αναζητούμε από άλλες χώρες 5 εκατομμύρια τόνους ψαρικών και αφετέρου, ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στις αναπτυσσόμενες χώρες κυρίως, εξαρτώνται από αυτήν την υψηλή ζήτηση ψαρικών στη Μεσόγειο. Σημειώνεται μάλιστα ότι τα μεσογειακά κράτη της ΕΕ απορροφούν το 36% όλων των ψαρικών που εισάγονται από τρίτες χώρες. Μεγάλο μέρος των εισαγωγών προέρχεται από τη Βόρεια Αφρική (Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία, Λιβύη), ενώ σημειώνεται ότι το 2014, τα μεσογειακά κράτη της ΕΕ εισήγαγαν περίπου 1,8 εκατομμύρια τόνους από αναπτυσσόμενες χώρες της περιοχής (Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία, Λιβύη, Μαυριτανία, Αίγυπτος και Τουρκία).

Τα πράγματα όμως, δεν ήταν έτσι και στο παρελθόν. Παλαιότερα, η Μεσόγειος είχε μεγάλη επάρκεια ψαρικών, σε αντίθεση με σήμερα που η υπεραλίευση, η παράνομη, λαθραία και άναρχη αλιεία, αλλά και η μη υπεύθυνη κατανάλωση ψαρικών θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή στις θάλασσές μας.

Ο Marco Costantini, υπεύθυνος του Μεσογειακού γραφείου του WWF για θέματα αλιείας δήλωσε: «Η κατάσταση στη Μεσόγειο αντανακλά την παγκόσμια κρίση στον τομέα της αλιείας. Πρέπει επειγόντως να διαχειριστούμε καλύτερα τις σχέσεις μας με τα ψάρια και τις θάλασσές μας, και να εντάξουμε την έννοια της βιωσιμότητας στο επίκεντρο των αγορών ψαρικών στην περιοχή μας».

Πηγή: WWF Ελλάς

1 Share Tweet Share Share Mail

ΣΧΟΛΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

WWF

εισαγομενα ψαραια

Πηγή: Απίστευτο: Η Ελλάδα εισάγει το 66% των ψαριών που καταναλώνει | iefimerida.gr

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

τού Γιώργου Καραμπελιά* Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει δύο εμφανείς επίσημους εταίρους και δύο ημιεπίσημους, αν όχι και αφανείς. Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αν βρίσκονταν μόνοι τους, θα ήταν αδύνατο όχι μόνο να κυβερνήσουν επί μακρόν αλλά ακόμα και να αναρριχηθούν στην εξουσία. Ανέβηκαν σε αυτή διότι είχαν τη στήριξη –πλέον απόλυτα προφανή– δύο βασικών συνιστωσών του παλιού διπολικού συστήματος. Για τη μία από αυτές, την πασοκική συνιστώσα, που εξάλλου τροφοδότησε ανοικτά τον ΣΥΡΙΖΑ, σε επίπεδο στελεχών και ψηφοφόρων, έχει γίνει συχνά αναφορά, όχι όμως λεπτομερής. Για τη δεύτερη, που εκπροσωπεί ένα μεγάλο τμήμα της παλιάς Δεξιάς και Ακροδεξιάς, την περιβόητη «λαϊκή Δεξιά» ή τους «Καραμανλικούς», ουδέποτε έχει επιχειρηθεί μια λεπτομερής και ολοκληρωμένη ανάλυση – εκτός ίσως από εκείνη του Παύλου Παπαδόπουλου, στο Βήμα. Και όμως, η ύπαρξη αυτών των δύο αφανών εταίρων υπήρξε καθοριστική για τις πολιτικές εξελίξεις. Η ομαδούλα του ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να αναρριχηθεί στην πολιτική εξουσία διότι είχε εξασφαλίσει δύο προϋποθέσεις: πρώτον, την ισχυρή στήριξη του αμερικανικού παράγοντα, τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 2012 και στο εξής (εξ ου και η προσέγγιση με τον Βαρουφάκη και το λόμπι των αμερικανών καθηγητών, Galbraith κ.λπ., με το ίδρυμα Soros, τον Παπαδημητρίου κ.ο.κ.), και δεύτερον, τη στήριξη ισχυρών παραγόντων του πολιτικού, μιντιακού και οικονομικού συστήματος της χώρας. Ως προς το τελευταίο, έχει πολλές φορές επισημανθεί η στήριξη της οικογενείας Αγγελοπούλου στον ΣΥΡΙΖΑ, και ο ρόλος καναλαρχών και μεγαλοδημοσιογράφων (Βαρδινογιάννης, Κοντομηνάς, Χατζηνικολάου, Κουρής, Μπόμπολας, κ.ά.) που, συχνά, όχι μόνο στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά καλλιεργούσαν, αρκετοί από αυτούς, και τη δραχμολαγνεία προβάλλοντας διαρκώς τους αντίστοιχους ήρωες της ελεεινής μορφής που διαβουκόλησαν και εξευτέλισαν το κίνημα των αγανακτισμένων, αλά Βαρουφάκη, Καζάκη, Κατρούγκαλο κ.ά. Ωστόσο, αποφασιστικής σημασίας και για τη στήριξη των ξένων πρεσβειών και των εγχώριων ολιγαρχών, υπήρξε η πολιτική σύμπραξη μεγάλου μέρους του ΠΑΣΟΚ και της κεντροδεξιάς στο εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ. Η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση αφορά, αφενός μεν, την ανοικτή προσχώρηση στον ΣΥΡΙΖΑ ανθρώπων όπως ο Σπίρτζης, η Τζάκρη, ο Κουρουπλής, ο Κοτζιάς, ο Τόσκας, ο Λιβάνης και, από την άλλη πλευρά, τον Λαλιώτη και όλους εκείνους που, μέσα από το σημερινό ΠΑΣΟΚ ή τις παρυφές του, καλλιεργούσαν και καλλιεργούν τη θεωρία της συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί εξάλλου έπαιξαν και ουσιαστικό ρόλο για την προσέγγιση με καναλάρχες και εκδότες της κεντροαριστεράς (Κουρή, Μπόμπολα, ή τον «χρήσιμο ηλίθιο», Ψυχάρη). Έτσι, μέσα από την εμφανή και αφανή προσχώρηση των Πασόκων, καλλιεργήθηκε η αίσθηση ότι η μετάβαση σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούσε εν τέλει κάποια ριζική αλλαγή, αλλά μια συνέχεια του πασοκικού αφηγήματος της μεταπολίτευσης, ή μάλλον μια αναβάπτιση στις αρχικές ανδρεϊκές πηγές του κινήματος. Γι’ αυτό και, σήμερα, απ’ όλο το φιλοσυριζαϊκό ΠΑΣΟΚ, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, η κριτική επικεντρώνεται αποκλειστικά στον Σημίτη και τον Βενιζέλο, δηλαδή εκείνους τους πόλους, στο εσωτερικό του πασοκικού χώρου, που απορρίπτουν τη σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ, και όχι βεβαίως στον ολετήρα ΓΑΠ, οπαδό της σύμπραξης με τον Τσίπρα. Σε ό,τι αφορά στη σχέση με το χώρο της Ν.Δ. και την κεντροδεξιά, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Κατά αρχάς, το αντίστοιχο των προσχωρησάντων του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την εμφανή όψη του παγόβουνου, εκπροσωπούν οι ΑΝΕΛ και ο Καμμένος, που προέρχονται απευθείας από αυτόν τον χώρο και διατηρούν εμφανείς και αφανείς σχέσεις μαζί του. Ωστόσο, μεγαλύτερη σημασία έχει η «βυθισμένη» και υπόγεια συνιστώσα της κυβερνώσας κεντροδεξιάς. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Έλληνας επίτροπος στην Ε.Ε. και παρ’ ολίγον πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο υπουργός Παπαγγελόπουλος, φυσιογνωμίες όπως η κ. Θάνου, αποκαλύπτουν μία πλευρά αυτής της στενής συνεργασίας. Προπαντός δε, πολλές εφημερίδες και ιστοσελίδες του δεξιού, ή κάποτε και του ακροδεξιού χώρου, που δήθεν κινούνται στον χώρο της Δεξιάς, αλλά στηρίζουν με κάθε μέσο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (ας θυμηθούμε την Ακρόπολη και πολλά άλλα αντίστοιχα έντυπα). Αν η πασοκική φιλοσυριζαϊκή πτέρυγα στοχεύει, προπαγανδιστικά, αποκλειστικά ενάντια στο Σημίτη και τον Βενιζέλο, για να διασώσει τον ΓΑΠ και να σπρώξει τη Φώφη σε συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ, η δεξιά αφανής συνιστώσα στρέφεται κατ’ εξοχήν, ή και αποκλειστικά, εναντίον του Μητσοτάκη, που αποτελεί το αντίπαλο δέος της κυβέρνησης, ενώ κριτικάρει τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο σε θέματα που αφορούν τα θρησκευτικά στα σχολεία ή τα «σύμφωνα συμβίωσης». Και αυτές οι επιλογές λειτουργούν αρκετά αποτελεσματικά. Γιατί και ο Σημίτης είναι ιδιαίτερα μισητός, ως εκφραστής του παρασιτικού ευρωπαϊστικού εκσυγχρονισμού, και ο Μητσοτάκης, ως ο εκπρόσωπος της οικογένειας των μεγάλων αντιπάλων του Ανδρέα και του πασοκισμού, καθώς και ως φορέας του «νεοφιλελευθερισμού». Αν προσέξει κανείς, στοιχειωδώς, τη στελέχωση εφημερίδων, ιστοσελίδων, ραδιοφώνων και τηλεοπτικών σταθμών, θα δει παντού ένα παράδοξο αμάλγαμα δεξιών, ακροδεξιών, πασόκων και αριστερών, που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τους την ανοικτή ή και καλυμμένη στήριξη της κυβέρνησης. Και προφανώς, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα, δύο είναι οι βασικοί μοχλοί αυτής της πολιτικής: ο Κώστας Λαλιώτης, από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, και ο Κώστας Καραμανλής, από την πλευρά της Δεξιάς. Για τον πρώτο, δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις, παρά τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις του ιδίου. Έχει ήδη αποτελέσει αντικείμενο δημοσιογραφικών ερευνών (βλέπε ιδιαίτερα τα άρθρα του Γ. Παπαχρήστου, στα Νέα), ενώ είναι σταθερή η εμμονή του για μέτωπο της κεντροαριστεράς με την Αριστερά. Το δεύτερο εμφανίζεται πολύ πιο αμφιλεγόμενο και συχνά κατατάσσεται σε απλές φημολογίες. Όμως, τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι έτσι. Και ο Καμμένος συνεχίζει να αυτοσυστήνεται ως καραμανλικός, και είναι γνωστή η πολιτική τοποθέτηση του προέδρου της Δημοκρατίας και κυρίως είναι γνωστές οι απόψεις δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων (ανάμεσά τους και εκείνες πρώην εκπροσώπων τύπου της Ν.Δ.). Για να μην αναφερθούμε σε διαρκείς δηλώσεις καραμανλικών, όπως του Μεϊμαράκη κ.ά. Είναι πάρα πολλές οι συμπτώσεις για να είναι τυχαίες και ασύνδετες μεταξύ τους. Είναι προφανές ότι υπάρχει κέντρο και αυτό έχει ένα όνομα, Κώστας Καραμανλής. Ο Καραμανλής, αν δεν καθοδηγεί άμεσα οργανωτικά αυτόν τον χώρο, τον καλύπτει ιδεολογικά και πολιτικά. Το ερώτημα είναι: για ποιο λόγο συνέβη και γιατί συνεχίζεται κάτι τέτοιο; Ένα σύνηθες επιχείρημα, το οποίο προβάλλεται ένθεν κακείθεν (τόσο από τους πασόκους όσο και από τους δεξιούς), είναι πως, εάν είχε αφεθεί μόνος του ο Τσίπρας χωρίς τον έλεγχο που του επιβάλλει η παρουσία υπουργών όπως ο Κοτζιάς, ο Καμμένος, ο Παπαγγελόπουλος, ο Κουρουπλής κ.λπ., ή ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, τότε θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνη η κυβέρνησή του και θα μπορούσε να είχε συμμαχήσει με τον Λαφαζάνη, τη Ζωή ή τον Βαρουφάκη και να είχε τινάξει την χώρα στον αέρα. Έτσι, λοιπόν, η συμμετοχή Πασόκων και Νεοδημοκρατών λειτουργεί κατευναστικά και δαμάζει το «ριζοσπαστικό τέρας» των Συριζαίων. Αυτή η εκδοχή και η δικαιολογία θα είχε μια κάποια μόνο εάν επρόκειτο για μια πολιτική που ασκείται αφού πρώτα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κερδίσει την πλειοψηφία στη Βουλή. Ωστόσο, πάσχει θεμελιωδώς ως προς τα προκείμενά της. Ο Τσίπρας πήρε την εξουσία ακριβώς διότι είχε τη στήριξη των Αμερικανών, των Πασόκων, του Ψυχάρη, των καναλαρχών, της Γιάννας Αγγελοπούλου και την ευμενή ουδετερότητα –τουλάχιστον– του Καραμανλή. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε ούτε να ανατρέψει την κυβέρνηση Σαμαρά, με την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών, ούτε να κατακτήσει την πλειοψηφία. Κατά συνέπεια, πρόκειται για κατόπιν εορτής προφάσεις εν αμαρτίαις. Και αν όντως η παρουσία του Παυλόπουλου ή του Κοτζιά λειτούργησε θετικά σε ορισμένες περιπτώσεις –του προέδρου ιδιαίτερα κατά το δημοψήφισμα και του Κοτζιά ως προς το Κυπριακό– πρόκειται απλώς για μια θετική επίπτωση στα πλαίσια ενός συνολικού λάθους, διότι υπάρχει και η πανουργία της ιστορίας. Είναι απλό και εξηγήσιμο, εν τέλει – παρότι και εγώ, για πολύ καιρό, δεν ήμουν βέβαιος επειδή δεν μπορούσα να πιστέψω σε τόσο χαμερπή κίνητρα από τους πρωταγωνιστές αυτού του σεναρίου καταστροφής της χώρας. Πλέον είμαι πεπεισμένος ότι μικροκομματικά συμφέροντα («να συνεχίσουμε να ελέγχουμε το κόμμα», ή «να έχουμε και ένα πόδι μέσα στους αντιμνημονιακούς» κ.λπ.), πιθανοί εκβιασμοί και άλλα πολλά, που επιχωριάζουν στο μεγάλο χαμαιτυπείο της επίσημης πολιτικής αυτής της χώρας, πρυτάνευσαν απολύτως έναντι του εθνικού συμφέροντος. Οι κύριοι αυτοί είναι υπεύθυνοι για τις ανεπανόρθωτες καταστροφές που έχει προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην οικονομία και την κοινωνία της χώρας, και η ευθύνη τους θα πρέπει να επισημανθεί και να τη χρεωθούν. Δυστυχώς δε, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στον Κώστα Καραμανλή, η σημερινή του συμπεριφορά φωτίζει και την κυβερνητική του διαδρομή μ’ ένα διαφορετικό φως. Εμείς, οι του «πατριωτικού χώρου», είμαστε έτοιμοι να του συγχωρήσουμε πολλά, με βάση δύο κυρίως πράγματα, τη στάση του στο Σχέδιο Ανάν και την αντίσταση στο ΝΑΤΟ για τα Σκόπια. Όμως, η στάση του στην «υπόθεση Τσίπρα» υπήρξε απαράδεκτη και δυστυχώς φαίνεται να εμμένει σε αυτήν. Όλοι τους, αρχίζοντας από τον αρχηγέτη του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, τον Κώστα Σημίτη, με αποκορύφωμα τον ΓΑΠ και τον Τσίπρα, έβλαψαν και βλάπτουν σοβαρά τη χώρα. Και προφανώς, η σημερινή Ν.Δ. δεν προσφέρει τα εχέγγυα μιας ριζικά διαφορετικής πορείας. Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στα κουτσά. Τουλάχιστον, όμως, «ας πούμε και μια αλήθεια και ας πέσει στο γιαλό». * O κ. Γιώργος Καραμπελιάς είναι επικεφαλής του «Κινήματος Άρδην».

ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ Η ΕΛΛΑΔΑ

«Όταν μιλάμε για ελληνική διαφθορά, να έχουμε υπόψη μας ότι οι γαλλικές, γερμανικές, σκανδιναβικές ή άλλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες και επιχειρήσεις, συμμετείχαν σε αυτή τη διαφθορά. Όταν επομένως μιλάτε για ατασθαλίες, να αναφέρεσθε στις ατασθαλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι μόνον στην Ελλάδα. Θα πρέπει να σταματήσουμε πλέον να φορτώνουμε στην Ελλάδα μια συμπεριφορά που στην ουσία είναι γενικευμένη» (Πρόεδρος Γάλλων Πρασίνων).

«Στο Μαϊάμι, αποκαλύφθηκε ότι τα κέντρα υπηρεσιών υγείας Medicare και Madicaid, απώλεσαν 60 δις $, από τα οποία σημαντικό μέρος κατευθύνθηκε σε δήθεν αγορές ακριβών φαρμάκων εναντίον HIV/AIDS – καθώς και αναπηρικών πολυθρόνων για ανύπαρκτους ασθενείς» (Economist).

.

Ανάλυση

Όπως έχω αναφέρει, η Ελλάδα έχει οδηγηθεί στο να γίνει «αποτυχημένο κράτος», με την οικονομική σημασία της λέξης – όπου ως τέτοια θεωρείται εκείνη η χώρα που δεν μπορεί να εκπληρώσει τρεις κεντρικές λειτουργίες για τους Πολίτες της: να τους προσφέρει ασφάλεια, ευημερία και νομιμότητα, με την έννοια του ολοκληρωμένου Κράτους Δικαίου.

Πόσο μάλλον όταν αδυνατεί να λάβει μόνη της βασικές αποφάσεις, να χρηματοδοτείται ελεύθερα, να παρέχει σωστές δημόσιες υπηρεσίες ή να συνεργάζεται με άλλα κράτη ισότιμα – ως μέλος της διεθνούς κοινότητας, στην οποία ανήκει. Όταν της επιβάλλονται νόμοι ενάντια στο σύνταγμα της, καθώς επίσης μέτρα που τη βυθίζουν ακόμη περισσότερο στο χάος – με μοναδική λογική την προτεσταντική τιμωρία των Πολιτών της, έτσι ώστε να μη διανοηθούν να σηκώσουν ποτέ το κεφάλι, όσα μαρτύρια, ληστείες ή κλοπές και αν υποστούν.

Αξίζει να ζει κανείς σε ένα τέτοιο κράτος; Αξίζει να ντρέπεται για τον εαυτό του και για την εκκωφαντική σιωπή του, απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν; Αξίζει να ανέχεται τους εξευτελισμούς και τις προσβολές των «βαρβάρων» επιτρόπων, ιδίως του κ. Σόιμπλε που έχει σύμπλεγμα με την Ελλάδα, απλά και μόνο για να επιβιώσει; Έχει το δικαίωμα να αδιαφορεί για τις επόμενες γενιές, για τα παιδιά του και για τα παιδιά των παιδιών του, τα οποία καταδικάζει στη φτώχεια, στην ανέχεια, στα μνημόνια στο διηνεκές και στη διεθνή ανυποληψία, αντί να τους κληροδοτήσει ως οφείλει κάτι περισσότερο από όλα όσα κληρονόμησε ο ίδιος;

Αξίζει να εγκαταλείψει την πατρίδα του στην τύχη της, αναζητώντας τη δική του ευημερία σε άλλα κράτη; Να επιτρέψει στους ξένους να τον διώξουν από τη χώρα του για να εγκατασταθούν οι ίδιοι, ληστεύοντας τον τεράστιο πλούτο της; Αυτό θα έκανε όταν ένας διαρρήκτης εισέβαλλε στο σπίτι του, με στόχο να καταστρέψει την οικογένεια και τα παιδιά του, αρπάζοντας επί πλέον όλα όσα με κόπο δημιούργησε;

Περαιτέρω έχω αναφέρει επίσης ότι, εάν ήμουν πρωθυπουργός της χώρας, ρητορικά φυσικά, δεν θα υπέγραφα καμία αξιολόγηση πια, θα κατέθετα αμέσως αγωγή εναντίον των παράνομων δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, ενώ θα προέβαινα σε αναβολή πληρωμών έως ότου αποφασίσει – καταργώντας φυσικά τα μνημόνια, απομακρύνοντας τους επιτηρητές (είναι ντροπή να τους αποκαλούμε θεσμούς) και υιοθετώντας ένα εθνικό σχέδιο που θα εξασφάλιζε στην Ελλάδα ισοσκελισμένο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό.

Εδώ οφείλουμε να κατανοήσουμε πως το συνάλλαγμα για τις εισαγωγές μας είναι οι εξαγωγές, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται ο τουρισμός – οπότε εάν είναι ισοσκελισμένο το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, πόσο μάλλον πλεονασματικό, δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα με την τροφοδοσία μας σε ενέργεια, φάρμακα κοκ. Όσο για τον προϋπολογισμό, εάν δεν είναι ελλειμματικός μαζί με τους τόκους, δεν θα έχουμε ανάγκη νέων δανείων, αλλά μόνο για να ανακυκλώνουμε τα παλαιότερα, όπως κάνουν όλες οι χώρες – ούτε θα αυξάνεται πια το δημόσιο χρέος μας.

Προφανώς για να τα καταφέρω θα χρησιμοποιούσα όλα τα μέσα που θα μπορούσε να έχει στη διάθεση της η Ελλάδα – όπως θα ήταν η μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ σε αναπτυξιακή τράπεζα με την εισαγωγή του σε κάποιο χρηματιστήριο, η δημιουργία ενός οργανισμού για την «τιτλοποίηση» του υπογείου πλούτου της χώρας, η ίδρυση μίας κακής τράπεζας για τη διαχείριση των κόκκινων δανείων κοκ.

Ταυτόχρονα θα κατέθετα αγωγή αποζημίωσης εναντίον των επιτηρητών ύψους 1 τρις €, όσο δηλαδή αποδεδειγμένα η ζημία που προκάλεσαν στην ελληνική οικονομία, μία δεύτερη εναντίον της ΕΚΤ για την παράνομη διακοπή της ρευστότητας το 2015 και το κλείσιμο των τραπεζών, καθώς επίσης μία τρίτη εναντίον της Γερμανίας – για τις πολεμικές επανορθώσεις που ασφαλώς δικαιούμαστε. Παράλληλα θα κατέθετα αγωγές εναντίον όλων των βουλευτών και των ελληνικών κομμάτων που ψήφισαν τα μνημόνια και το PSI που μετέτρεψε την Ελλάδα σε όμηρο, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν – ενώ θα ζητούσα από το ευρωπαϊκό δικαστήριο να αναιρεθεί το PSI, ως ύπουλα παράνομο και καταχρηστικό.

Εάν έχανα το ευρωπαϊκό δικαστήριο, όσον αφορά τις δανειακές συμβάσεις κλπ., τότε θα δήλωνα αμέσως στάση πληρωμών (χρεοκοπία) εντός του ευρώ, με την επίκληση της εθνικής μας κυριαρχίας – ξεκινώντας τις διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή του 50% του χρέους. Την ίδια στιγμή θα κατέθετα αίτηση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, εθνικοποιώντας τις τράπεζες μαζί με την κεντρική (ΤτΕ) που ανήκει μόλις κατά 6% στο δημόσιο και εκδίδοντας ένα παράλληλο νόμισμα – για να αποφύγω τους εκβιασμούς της ΕΚΤ στο διετές χρονικό διάστημα που έχει θεσμοθετηθεί, για τις διαπραγματεύσεις εξόδου μίας χώρας από την ΕΕ.

Ομάδες εργασίας

Συνεχίζοντας, όλα αυτά δεν θα μπορούσα φυσικά να τα κάνω μόνος μου, μεταξύ άλλων επειδή ασφαλώς δεν διαθέτω τις απαιτούμενες γνώσεις και ικανότητες – ούτε έχω το θράσος να ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο αυθαίρετα, όπως όλοι οι πολιτικοί. Προφανώς λοιπόν θα αναζητούσα τους κατάλληλους ανθρώπους, για κάθε μία από τις παραπάνω ενέργειες – ξεκινώντας από τη σύσταση μίας επιτροπής διαπραγμάτευσης της διαγραφής του χρέους, την οποία θα στελέχωνα με τους καλύτερους και εμπειρότερους Έλληνες επιστήμονες, ενώ θα την πλαισίωνα με νομικές, οικονομικές και χρηματοπιστωτικές εταιρείες, έτσι ώστε να είναι σε θέση να χειριστεί το θέμα με επιτυχία.

Εν προκειμένω μου είναι αδιανόητο το ότι, η κυβέρνηση δεν το καταλαβαίνει και δεν το δρομολογεί, όταν η ίδια η Γερμανία, αναγνωρίζοντας την έλλειψη εμπειρίας στο θέμα της αντιμετώπισης υπερχρεωμένων κρατών, ζήτησε αμέσως τη συνδρομή του εμπειρότερου οργανισμού παγκοσμίως, του ΔΝΤ – ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν και έχουν την απίστευτη ανοησία να διαπραγματεύονται μόνες τους, έχοντας απέναντι τους δύο πανίσχυρα θηρία.

Παράλληλα θα προετοίμαζα μία άλλη ομάδα που θα ήταν σε θέση να διαπραγματευθεί την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, μετά από την κατάθεση αίτησης της κατά το παράδειγμα της Βρετανίας – εάν το απαιτούσαν βέβαια οι «επιτηρητές» ως προϋπόθεση της απολύτως αναγκαίας διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του χρέους.

Ήμουν και είμαι βέβαια υπέρ του ευρώ, γνωρίζοντας πόσο πολύτιμο είναι, αλλά όχι έτσι όπως χρησιμοποιείται από τη Γερμανία, με στόχο την κυριαρχία της Ευρώπης – ενώ είμαι πεπεισμένος πως είμαστε ξανά αντιμέτωποι με μία γερμανική απειλή (ανάλυση). Φυσικά τυχόν έξοδος της Ελλάδας από τη νομισματική ζώνη θα έπρεπε να συνοδεύεται από τη μετατροπή όλων των εξωτερικών της χρεών (τα ιδιωτικά είναι πάνω από 200 δις €) από ευρώ σε δραχμές – αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ούτε με τη διαγραφή (εναλλακτικά το πάγωμα) του 50% του δημοσίου χρέους.

Κρατικός Ισολογισμός

Περαιτέρω, θα προωθούσα την κατάρτιση ενός κρατικού ισολογισμού, έτσι ώστε να γνωρίζουν οι Έλληνες την καθαρή θέση της χώρας τους – όχι μόνο δηλαδή αυτά που χρωστάει αλλά, επίσης, τα περιουσιακά της στοιχεία, όπως είναι οι δημόσιες επιχειρήσεις, τα κρατικά ακίνητα, ο υπόγειος πλούτος, τα έργα υποδομής για τα οποία διατέθηκε ένα μεγάλο μέρος των δανείων της Ελλάδας κοκ. Ο ισολογισμός αυτός θα ήταν άλλωστε χρήσιμος για την αντικειμενική πιστοληπτική αξιολόγηση της πατρίδας μας – όχι για αυτές που δημοσιεύουν οι τρεις αδελφές, με εντελώς διαφορετικές σκοπιμότητες.

Εν προκειμένω μπορεί όλοι να κατηγορούν το δημόσιο χρέος και έχουν ασφαλώς δίκιο για το μέγεθος του, αλλά κανένας δεν έχει κάνει τον κόπο να «μετρήσει» πώς ήταν η Ελλάδα, οι δρόμοι της, τα λιμάνια της, τα νησιά της, τα αεροδρόμια της, τα δημόσια νοσοκομεία της, τα σχολεία της και εν γένει οι κρατικές υποδομές της το 1980 συγκριτικά με σήμερα – κατασκευές που κόστισαν πολλά χρήματα, ενώ τεκμηριώνουν πως ένα μεγάλο μέρος των δανείων χρησιμοποιήθηκε σωστά, προάγοντας την εθνική, καθώς επίσης την ιδιωτική οικονομία.

Το γεγονός δε ότι, κάποιος με ένα οικόπεδο σε κάποιο νησί που κόστιζε το 1980 ελάχιστα, ενώ σήμερα έχει πολλαπλασιαστεί η αξία του, ακριβώς λόγω των δημοσίων υποδομών, θα έπρεπε να αξιολογείται καλύτερα από τους Έλληνες – επίσης πως συγκριτικά με άλλα κράτη της Ευρωζώνης, η Ελλάδα ήταν και είναι υποχρεωμένη να δαπανά τεράστια ποσά για την εδαφική της ασφάλεια σε πολεμικό εξοπλισμό. Επομένως είναι άδικο να την συγκρίνουν με την Πορτογαλία ή με την Ολλανδία, για παράδειγμα, που δεν έχουν κανέναν εχθρό γύρω τους – οπότε επιβαρύνεται ελάχιστα ο προϋπολογισμός τους.

Τέλος, θα απαιτούσα ασφαλώς το λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους για να αποκτήσουμε μία ακριβή εικόνα του πραγματικού ύψους του – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως, αν και σε καμία περίπτωση δεν είναι βιώσιμο, το θεωρώ επαχθές.

Κατά την άποψη μου δεν είναι επαχθές, αφού η Ελλάδα δεν έχει κυβερνηθεί τις τελευταίες δεκαετίες από δικτατορικά καθεστώτα – αλλά από κόμματα που οι ίδιοι οι Πολίτες ψήφισαν ελεύθερα είτε λόγω του ότι χειραγωγήθηκαν, είτε από ιδιοτέλεια. Αυτή είναι όμως η Δημοκρατία, η πολιτική διαφθορά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, ενώ οι ένοχοι μπορούν να βρεθούν εύκολα, αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση – οπότε είναι δυνατόν να επιστρέψουν στη χώρα τα «κλοπιμαία».

Πηγή:Analyst.gr